Dat deze zwangerschap zwaarder is dan de andere twee zwangerschappen hoef ik niemand meer te vertellen denk ik. Aangezien dit mijn laatste zwangerschap gaat zijn kun je denken, goede afsluiter nu wil je nooit meer! En ergens klopt dat ook wel, maar stiekem had ik gehoopt op net zo’n dromerige zwangerschap als bij Sofie. Vorige week gaf ik al aan het deze week echt even rustig aan te doen. Ik deed mijn best, maar woensdag ging het toch even mis.

Ik werd wakker en voelde mij eigenlijk al niet zo goed. Dinsdag had ik de hele dag last gehad van voorweeën. Woensdagochtend werd ik ook weer wakker met gerommel in mijn buik en alsof dat nog niet genoeg was begon mijn lijf heel vreemd te doen. Het begon met zichtverlies aan één oog waarop ik tegen Robert zei dat ik de verloskundige even ging bellen. Ik had al een aantal dagen best veel hoofdpijn namelijk. Tijdens het bellen begon ik mij steeds vreemder te voelen. Ik probeerde het uit te leggen als bij komen na een narcose. De verloskundige gaf aan dat ze langskwam en ondertussen probeerde ik zo rustig mogelijk te blijven.

De eerste controles waren goed, geen gekke dingen in mijn urine en ook mijn bloeddruk was niet extreem hoog. Toch leek het ons allen verstandig om even verdere onderzoeken te laten doen in het ziekenhuis, dit om een eventuele zwangerschapsvergifitiging uit te sluiten. Na een half uurtje een hartfilmpje gemaakt te hebben, een bloedonderzoek en nogmaals een urine onderzoek werd ik naar huis gestuurd met de boodschap dat ik waarschijnlijk oververmoeid ben. Niet gek, want ik slaap al een tijdje slecht en de verhuizing hakt er ook goed in. Thuis aangekomen ben ik direct in slaap gevallen. Woensdagavond voelde ik mij op een gegeven moment ook vreemd, warmte aanvallen kwamen en gingen waarop wij besloten snel te gaan slapen. Ook gisteren heb ik 2.5 uur overdag geslapen, dankzij de hulp van mijn schoonouders. Uiteindelijk lijkt het weinig verschil te maken en ben ik nog steeds zo moe als vorige week. Ik denk gewoon dat mijn lijf op is na weken overgeven, slecht slapen en zwanger zijn. Ook ik ben er klaar mee en hoop het snel af te kunnen sluiten met een goede bevalling. Op dit moment maakt het mij niet uit hoe en wat zolang ze er maar snel uit komt. Mijn grootste angst is deze keer dan toch wel over die 40 weken gaan. Ik vraag mij af hoe ik nog 2 weken op deze manier kan gaan volhouden als mijn lijf steeds minder begint te worden.

Het einde komt in zicht, dat weet ik en merk ik aan mijn lijf. Maar bij Sofie rommelde het qua vooweeën ook weken en moest ik uiteindelijk ook nog wachten tot ik 40 weken en 6 dagen was. Dus in principe zegt het allemaal niks.

Helaas deze keer geen positieve update en ik kan ook niet echt iets bedenken waarvan ik echt blij werd deze week. Ik kon alleen maar denk: Get this baby out!