Zo daar is hij dan; mijn aller eerste zwangerschapsupdate van baby 3.0. Het leek mij leuk om terug te blikken op de eerste weken tot aan de week 10 en vanaf dan zal ik elke week een update plaatsen. Laten we eerst maar eens terug gaan naar het moment waarop ik de positieve zwangerschapstest in mijn handen hield.ย
Het was donderdag 15 december, ik leek al weken last te hebben van een griep die maar niet voorbij ging. Terwijl ik met Car aan het appen was zei ik tegen haar dat ik misschien toch even een test moest halen. Je weet het maar nooit. Voordat ik Aron van school haalde fietste ik langs de HEMA om een test te halen. Daarna snel Aron halen en proberen er een plasje uit te drukken (TMI). Na het plassen hoefde ik niet lang te twijfelen de test streep stond er nog eerder dan de controle streep. AAH ik ben zwanger!! Dat wij een derde wilden hebben wij nooit een geheim van gemaakt alleen zijn wij niet zo goed in timen. Ach wat maakt het uit ook met dit kindje komt wel goed.
Snel stuurde ik Robert een berichtje dat ik hem MOEST bellen. Geen romantisch test momentje samen nee lekker onromantisch via de telefoon haha! De eerste zwangerschap zei ik het midden in de discotheek dus het kan nog erger. Nadat ik met Robert had gepraat een een mega enthousiaste telefoon gesprek met Car was ik rustig. Tijd om me aan te melden bij de verloskundige. Ik wist alleen niet meer precies wanneer ik voor het laatst ongesteld was geweest. (blame it on de renovatie)
Het begin van een hoop ellendeย
Ik ben niet gemaakt voor het zwanger zijn. Bij Aron had ik het niet door, bij Sofie heb ik 40 weken misselijkheid gehad en deze keer? Tot aan de dag van vandaag is het nog een ramp. Ik geef veel over ondanks de medicijnen die ik hiervoor heb gekregen. Dit resulteerde in de ziektewet, de misselijkheid is zo hevig dat ik me amper kan concentreren. De mecijnen zorgen voor een slechte reactievermogen en het beste is dus de ziektewet. Gelukkig zitten er ook dagen tussen waarop ik me goed voel en waarop ik enorm geniet van mijn roze wolk.
De eerste echoย
Met 6 weken en 3 dagen had ik de eerste echo gepland staan. Ik was dood nerveus en zo bang dat het weer mis zou zijn. Helaas ging de echo niet direct goed. Ik had een volle blaas (wat ik zelf dus niet door heb) en uitwendig was het kindje nog te klein. Ik moest plassen maar het lukte niet. Uiteindelijk hebben we het toch geprobeerd en zagen wij een klein stipje met een kloppend hartje. Nog geen kindje van te maken, maar het hartje klopte! (side note: toen de verloskundige vroeg of ik het zag zag ik het niet lol). Met een echo foto op mijn telefoon ging ik naar huis. Yess het hartje klopte!! Spannend blijft altijd de hele zwangerschap vind ik. Dit was voor ons ook het startsein om onze ouders in te lichten. Hoe we dit gedaan hebben doe ik een aparte blog.
Jeetje wat vervelend dat je zoveel last hebt van de misselijkheid. Ik hoop voor je dat het de komende weken minder wordt en je kan genieten van deze (misschien wel laatste) zwangerschap!
Zo begrijpelijk die spanning maar ook blijdschap met het kloppende stipje.