Zo’n 4,5 jaar geleden had ik mijn eerste miskraam en dit was één van de zwaarste periodes in mijn leven. De ene miskraam na de andere volgde zich op en de wens voor een tweede kindjes was toen heel groot. Ik vond het verschrikkelijk dat mensen er eigenlijk niet zoveel over praatte, dat het gek was om te delen en dat je om die reden je zwangerschap niet vroeg moest delen, want wat als het mis gaat?
Ik deelde mijn zwangerschap wel, in het begin met een selectief groepje vriendinnen, een paar online vriendinnen en nog wat mensen uit onze omgeving. Hoe verder ik kwam hoe meer mensen op de hoogte waren van de zwangerschap. Voor de 10 weken was iedereen op de hoogte van onze zwangerschap en dat voelde goed. Bij de miskramen die ik had kreeg ik ook steun van de mensen die al op de hoogte waren. Hoe fijn de steun van Ro was soms wilde ik er ook met iemand anders over kunnen praten, met vriendinnen die mij soms net even anders toespraken en steunden op ieder hun eigen manier.
Lees ook: Een stralend sterretje
Op mijn blog schreef ik er niet direct over, ik was daarvoor nog te kwetsbaar. Toen ik eenmaal zwanger was van Sofie besloot ik te vertellen over mijn miskraam ik deelde een blogpost waarin ik de situatie deelde van mijn eerste miskraam. Nog wekelijks krijg ik berichtjes van vrouwen die het zelfde hebben meegemaakt en het fijn vinden om mijn blog te lezen en dat ze met mijn hierover in gesprek kunnen. Ik ben dankbaar dat ik die vrouwen een beetje steun kan bieden.
Ik maak geen geheim van mijn miskramen en vertel erover wanneer iemand er naar vraag of wanneer de situatie daar is. Soms merk ik ook dat ik het nog even moeilijk heb, vooral omdat de hele situatie om de miskramen heen heel veel indruk heeft gemaakt. Mijn lijf die faalde bijvoorbeeld en waardoor ik mega veel afviel. Mijn eerste miskraam voelt ook als een deel van ons gezin. En ik merk dat wanneer ik vertel dat ik 8 keer zwanger ben geweest en 3 kinderen heb dat mensen toch schrikken.
Het vroeg vertellen van je miskramen kan er voor zorgen dat je meer begrip hebt. In de periode van de slechte echo tot aan de miskraam zelf (hier zat bij mij zo’n 3 weken tussen) had ik nergens behoefte aan en beleef ik het liefst thuis. Doordat mensen op de hoogte waren van wat er was hadden ze begrip voor mijn afwezigheid en dat vond ik zelf heel prettig. Ik hoefde niet perse iets en ik hoefde geen smoes te bedenken waarom ik liever niet de buitenwereld opzocht. Dat kwam wel weer nadat ik de miskraam had gehad.
Een miskraam wens ik niemand toe, maar mocht het je overkomen praat erover het komt bij zoveel vrouwen voor. Wie weet loopt je buurvrouw wel met hetzelfde verdriet, maar praat ze er niet over, omdat het niet ‘hoort’. Voor alle vrouwen die hetzelfde hebben mee moeten maken; een dikke knuffel voor jullie! <3
Marianne says
02/08/2018 at 11:17 pmZeker een heftige periode. Tussen onze eerste en tweede kindje heb ik een miskraam gehad met 7 weken. Doordat wij in het ziekenhuis liepen om zwanger te worden (hormoontabletten), kreeg ik al vroeg een echo. Met 6 weken en 5 dagen eerste echo met kloppend hartje! Helaas werd ons geluk ruw verstoord toen ik 3 dagen later spontaan begon te bloeden en stolsels verloor. Helaas werd dit in de loop van de middag erger en verloor ik onze baby.
De mensen die wisten dat ik zwanger was op de hoogte gesteld, toch fijn om te delen. Later ook aan anderen vertelt, helaas ook paar keer te horen gekregen van je was “gelukkig” nog maar 7 weken. Het voelde voor mij toch al echt als ons kindje.
Na 3 maanden weer zwanger en dat is nu alweer een grote knul van 7 maanden.