Ik weet niet of ik er ooit wel eens over vertelt heb. Ik was namelijk helemaal niet zo’n leuke kraamvrouw voor de visite die langs kwam en bepaalde dingen verwachtte. Dingen waarvan ik voor de bevalling al wist dat ik het niet zou kunnen. Wil je weten wat dit was? Lees dan snel verder.
MIJN baby
Bij beide kinderen vond ik het verschrikkelijk als iemand anders dan Robert of ik de kleintjes vast hielden. Voor mijn gevoel moesten ze bij ons zijn en wilde ik niet dat ze bij anderen op de arm hoefden. En gebeurde dit wel? Dan kon ik dit niet zien en keek ik het liefst weg. Waarom ik dit had? Geen idee ik wilde zelf mijn baby vasthouden en had ergens het gevoel dat Robert en ik onze kleintjes moesten (en moeten) beschermen.
Bij Maxi heb ik heel erg moeten wennen aan het idee dat ik opeens moeder werd en dit lukte mij het beste wanneer ik Aron vast had. Ik besefte mij op die momenten dat het echt ons kindje was en dat hij echt bij ons hoorde en natuurlijk nog steeds hoort. Bij mini had ik echt het bescherm gevoel en was ik nog een lange tijd na haar geboorte bang om haar kwijt te raken. Door mijn twee miskramen weet ik hoe het voelt om iets kwijt te raken en dat wilde ik niet nog een keer meemaken. Tijdens de kraamweek is er niemand geweest die Sofie heeft vastgehouden, ik kon dit gewoon niet.
Vreemd?
Ik dacht dat het vreemd was dat ik dit niet wilde en dat ik de enige was. De meeste mensen om mij heen hadden hier namelijk geen moeite mee. Toen ik een paar weken na de geboorte van Sofie op twitter vroeg of meer moeders hier last van hadden bleek ik gelukkig niet de enige te zijn. Er waren veel moeders met mij die het moeilijk vonden om hun kleintje af te geven.
Elke week ging het een stukje makkelijker en ik ben blij dat de kinderen nu zelf kunnen bepalen bij wie ze wel en niet willen zitten. Had jij moeite met je kindje aan de kraamvisite geven? Of was je ook zo’n “verschrikkelijke kraamvrouw”?
Nee hoor je bent zeker de enige niet. Ik wilde het ook niet, ik vond het onnodig. Alleen naaste familie mocht ze vasthouden en verder niemand zijn de hormonen, en denk dan maar zo: liever op deze manier dan andersom, dat lijkt me pas echt moeilijk!
Ja precies! Ik kon het ook niet bij naaste familie en dat maakte het wel moeilijk
Zo herkenbaar! Ik begrijp je gevoel heel goed, ik kreeg gewoon een ‘knoop’ in mijn buik als iemand een van onze kinderen vast wilde houden en heb dat soms nog wel een beetje…
Ja dit dus!! Als ik er aan terug denk krijg ik dat gevoel ook weer.
Naaste familie mocht t ook alleen maar omdat mn vriend steeds ‘grapjes’ maakte. Voelde me ongemakkelijk. Maar keek kennelijk zo moeilijk dat ik ze al snel weer bij me had
Aah dat lijkt mij moeilijk! Robert volgde mij hier gelukkig in.
Fijn is dat! Normaal had ik de grapjes waarschijnlijk ook leuk gevonden, maar zo kort na de bevalling was gevoel voor humor even compleet verdwenen haha!
Ik vond het zelf niet moeilijk om mijn kleintje destijds bij familie op de arm te laten. Maar ik kan mij voorstellen dat er veel meer vrouwen zijn die dit niet willen. Iedereen is anders!
Mijn broers enz hebben Luka pas na een maand vast gehouden en m’n ouders/schoonouders na een week…
Je bent echt niet de enige. Ik vond het vreselijk! Ik wou Keano zelfs niet aan mijn toenmalige vriend afgeven. Het liefst sliep ik zelfs naast zijn wiegje in zijn kamertje om er maar voor te zorgen dat IK degene was die hem hoorde. Ik hoop dat ik dit bij de tweede minder heb vooral voor mijn vriend.
Ik vind dat eerlijk gezegd helemaal niet verschrikkelijk hoor. Jij bent net bevallen dus de kraamweken kunnen zo ingericht worden zoals jij dit het liefste hebt. Ik herken het heel erg dat je het niet prettig vindt als anderen de baby vasthouden en ik had zelf de eerste weken ook helemaal geen behoefte aan visite. Wij kozen er bewust voor om de eerste paar weken aan elkaar te wennen in alle rust en met de tweede op komst gaan we dit waarschijnlijk ook weer zo doen. Iedereen moet doen waar ze zich goed bij voelen en je hoeft je daar niet ‘verschrikkelijk’ onder te voelen hoor.
Haha heel herkenbaar! Ik was ook een verschrikkelijke kraamvrouw! Wilde het liefste met mijn man en baby in een kamertje kruipen met de deur op slot en daar niet meer uit komen. En visite zat ik stiekem ook niet zo op te wachten…
Ja heb ik ook hoor gelukkig vraagt weinig visite om de baby vast te houden. Maar ik heb ook soms als ze een stuk ouder zijn.
Nee joh dat is niet gek. Ik was een tijgermama. En naar nieuwe ouders ben ik ook zelf niet opdringerig om hun kindje vast te houden. Ze komen er zelf mee als ze dat willen.
Ik vond het niet erg, maar het kwam niet in mij op om mijn kind af te staan. Het is dat mijn vriend het af en toe zei, maar verder geen moeite mee. Behalve van de week nog. Toen kwamen er twee vrouwelijke collega’s van mijn vriend langs, terwijl ons mannetje net prikjes had gehad. Ik kende deze vrouwen helemaal niet en mijn mannetje had het best even moeilijk. Toen moest ik wel even slikken. Pas toen ik merkte dat de kleine het niet erg vond, werd ik weer wat rustiger.
Je bent zeker niet de enigste… ik ben laatst op kraamvisite geweest, en daar waren beide ouders net hyena’s over het kind… haha
Ik vind het niet zo gek. Ik was echt een ‘mamabeer’ de eerste paar maanden. Tijdens de kraamweek mochten er nauwelijks mensen langs komen, want daar had ik geen zin in! Daarna heb ik het langzaam geleerd… Het liefst hield ik hem bij me, maar stap voor stap heb ik het los kunnen laten. Voor hem is dat tenslotte beter.
Als ik op kraambezoek ga ga ik er van uit dat de moeder (of vader) het kindje (blijven) vasthouden. Mocht dit niet zo zijn dan is het alleen maar ‘bonus’ voor mij. Hoewel ik er heel erg van kan genieten om zo’n kleine uk vast te houden vind ik dat het vanuit de ouders moet komen, ik zal er zelf nooit om vragen. Daarnaast denk ik dat wanneer ik een eigen kindje mag krijgen vergelijkbaar zal reageren als jij, al weet je dat natuurlijk pas op het moment zelf echt.
Volgens mij was ik hier best gemakkelijk in. Hoewel ik het wel spannend vond hoor! Ik was vooral bang dat andere mensen verkoudheid of griepjes door zouden geven, of dat mensen niet zo voorzichtig zouden zijn met het nekje als ik dat zelf was. Het liefste hield ik haar gewoon lekker zelf vast. Ik hoor het veel om me heen hoor, dat vrouwen liever niet hun kindje laten vasthouden door anderen, als het pasgeboren is.
Ik was hier ook wat meer terughoudend over ze aan iedereen te overhandigen, het was vriendlief die aan iedereen vroeg, wil je ze eens vasthouden? Vaak wou ik gewoon niet moeilijk doen.
Kon ik maar zo voor mezelf opkomen als jij deed bij de twee oudsten… Ik wilde echt niet dat Mees vast gehouden werd door andere mensen, maar ik liet het toch gebeuren. Achteraf heb ik daar zo’n spijt van! Nu terug kijkend en een stuk minder onzeker: Mees was een heel onrustig mannetje na de heftige bevalling. Waarom liet ik toe dat zoveel mensen mijn huilbaby vast hielden terwijl mijn hart zo duidelijk schreeuwde dit niet toe te laten? Ik wilde denk ik niet dat mensen me een bitch zouden vinden ofzo… Nu ben ik daar heel anders in. Als er hier ooit een tweede komt, wat ik wel hoop, dan kom ik op voor mijzelf én mijn kleine pasgeboren mensje.
Ik had er eigenlijk niet zoveel moeite mee. Ik was zo ontzettend trots! En blij dat we eindelijk thuis waren na een paar dagen in het ziekenhuis te moeten blijven. Ik wilde Rocci aan iedereen laten zien. In het ziekenhuis konden ze alleen achter glas kijken op de kinderafdeling. Mijn vrouw en ik hebben deze dagen samen lekker met Rocci kunnen opstarten. Misschien dat wij er daarom thuis minder moeite mee hadden.
Maar neemt niet weg dat ik mij het gevoel zeker wel kan voorstellen hoor.