Van Frankrijk naar het ziekenhuis

Terwijl ik begin met dit blog zit ik nog volop in de emoties van wat er gebeurde met Sofie. Afgelopen week waren wij op persreis naar Frankrijk, zoals je misschien gisteren wel in mijn weekoverzicht hebt gezien. Op de twee dag werd Sofie ziek wat leek op een buikgriep. Wij hebben lang getwijfeld of het griep was of dat het misschien heimwee was, want ze zei ” als ik bij opa en oma ben ga ik weer eten/drinken”. Wij lieten het dus maar een beetje gaan, want het is een koppig meisje. 

Wel hadden wij door dat ze echt steeds zieker werd en dat ze verzwakte. Wij besloten om zondag nacht naar huis te rijden in plaats van overdag en de gehele rit heeft ze geslapen. Eenmaal thuis, waar opa en oma op ons stonden te wachten en later ook andere opa en oma kwamen bleef het eten en drinken nog steeds een groter probleem. Ze werd steeds zwakker en ik hield het niet meer. Vol tranen riep ik dat ik nu de huisartsenpost ging bellen. Ik wist wat er ging komen aangezien ze bijna uitgedroogd was. Er waren geen tranen meer bij het huilen en ook haar luiers waren al vanaf de ochtend best leeg.

Wij mochten direct naar de huisartsenpost toe rijden en hier werd na een korte beoordeling de kinderarts gebeld voor een extra check. De kinderarts zag wat wij ook zagen en tijdens het wegen kwamen wij erachter dat er al 5 kg van haar gewicht af was. Jeetje wat was ze ziek! Ze mocht eerst nog zelf proberen te drinken. De verpleegster maakte een prinsessendrankje en met een mooi verhaal (wat anders echt wel zou gaan werken) probeerden wij met z’n allen de ORS naar binnen te krijgen. Helaas ging het van kwaad tot erger en werd Soof zo boos dat het gewoon echt niet lukte. Samen hadden wij al besloten dat wij het niet lang gingen proberen wij waren immers al een week bezig met haar te laten drinken en het ging haar zo tegen staan.

Een sonde! 

Toen de verpleegkundige weer bij ons kwam werd er al snel besloten dat er een sonde geplaatst ging worden. Mijn hart brak in duizend stukjes. Tijdens mijn stage als pedagogische medewerkster op de kinderafdeling heb ik dit een aantal keren mee mogen maken en mijn moederhart brak toen al in duizend stukjes, nu lag mijn eigen kind daar te wachten op een sonde. Het zetten van de sonde was een hel echt waar. Je kindje is zo ziek, maar als ze zoiets doen lijken ze de sterkste man/vrouw van de wereld. Ik heb geloof ik nog nooit zo hard gehuild om één van mijn kinderen en het beeld staat op mijn netvlies. Dat is ook de reden dat ik er over ben gaan schrijven, je kind zo ziek zien is aangrijpend en ik heb echt zoveel respect voor ouders die dagelijks met een ziek kindje zijn.

Toen de sonde geplaatst was mocht ze eerst even bijkomen bij papa op de arm en met haar knuffeltjes. Het lange snikken ging langzaam over in rust. Al snel was onze kamer klaar en daar hebben wij haar lekker op haar bedje neergelegd. Er werd nog een hele reeks informatie vertelt en ondertussen was ik van alles aan het regelen voor onze andere twee kuikens. Gelukkig hebben wij een grote achterban en was er hulp genoeg als het nodig was. Toen alles rustig was en de sonde liep ging Robert naar huis om de rest te regelen.

Hij pakte de spulletjes in voor Sofie en mij en bracht dit naar mijn ouders die dit bij mij kwamen afgeven. Ook haalde hij Aron en Fleur op. Bracht Fleur bij mijn zus, omdat Ro de volgende dag eerst ging werken. Wij wisten toch niet hoe de dag ging lopen. Aron ging met Robert mee naar huis.

De avond en nacht voor Sofie verliepen rustig, ze heeft vrijwel de hele tijd geslapen en ze sliep voor het eerst weer rustig. Aan de luiers te zien werkte de boel goed en kon het aansterken gaan beginnen. Rond 5 uur ’s nachts was de ORS klaar en werd ze losgekoppeld. De sonde bleef natuurlijk nog wel zitten voor het geval ze nog steeds niet zelf ging beginnen. ’s Nachts had ze hier nog geen behoefte aan, maar ’s ochtends begon het beetje bij beetje te komen. Ze kreeg weer vertrouwen in het drinken en had door dat ze niet hoefde te spugen. Yes! Dat hadden wij bereikt. Op een gegeven moment vroeg ze om een broodje en dat at ze dan ook voor de helft netjes op. Als dit zo door ging wisten wij dat het naar huis gaan dichtbij was. Toen de kinderarts kwam mochten wij ook naar huis. Ze moest thuis nog goed aansterken en uitzieken, maar stapje voor stapje ging dit wel komen. De kinderarts en ik hadden er vertrouwen in. Hup tas inpakken een ballon halen en naar huis.

Hoe gaat het nu?

Inmiddels begint ze weer te eten en te drinken. Kleine beetjes, maar elk hapje en slokje is weer een stapje vooruit. Ze heeft nog even de tijd nodig om weer op krachten te komen en beter te worden, want ze is er nog niet. Wij nemen hier alle tijd voor, want een week zo ziek zijn en zo weinig eten en drinken hakt er goed in. Het kan daardoor ook rustiger zijn op mijn site. Ik heb besloten mij volledig te focussen op Sofie haar herstel en zolang ze veel bovenop mij wil slapen zal ik niet bloggen of video’s maken en bewerken.