Regelmatig breng ik ter sprake dat ik het deze keer niet heel tof vind om aan te komen. Ondanks dat ik dat niet heel tof vind ben ik wel MEGA trots op mijn zwangere lijf. Het is en blijft een bijzonder ding dat het vrouwelijk lichaam een mensje kan creëren. Dat ik trots ben op mijn zwangere lijf zie je misschien wel op mijn social media, ik plaats hier regelmatig foto’s van mijn buik, met kleding aan, om te pronken met datgene wat ik nu heb.

Deze zwangerschap en de vorige zwangerschap ben ik mij heel erg bewust van het feit at zwanger zijn niet voor iedereen weggelegd is. En ondanks dat ik best veel kwaaltjes heb gaat het mij nog redelijk makkelijk af. Ik lig niet in het ziekenhuis, ik heb geen verplichte bedrust en ik kan nog gewoon lopen. Allemaal puntjes waar ik mega dankbaar voor ben. Ik denk dat elke zwangere het wel met mij eens is dat een zwanger zijn één van de meest spannende dingen is die je mee kunt maken. Ik mag nu voor de derde keer een zwangerschap (hopelijk) voldragen. Dat lijf wat ik vaak verafschuw om hoe het eruit ziet buiten het zwanger zijn om, dat zelfde lijf maakt mij nu trots, omdat in dit lijf een wezentje groeit die mijn leven nog mooier gaat maken.

Onzeker over mijn lichaam

Ik heb veel struggles rondom mijn lichaam wanneer ik niet zwanger ben. Mijn benen zijn te dik, mijn buik te slapen en zo kan ik wel even door gaan. Na mijn miskraam heb ik een diepte punt gehad waarbij ik in korte periode veel afviel en zelfs op dat moment verafschuwde ik mijn lichaam. Dat lichaam kon namelijk op dat moment geen baby vasthouden, meerdere keren moest ik de teleurstelling van een miskraam meemaken en door te gaan kl*ten met eten maakte ik het mijn lichaam alleen maar moeilijker. Ik leerde lief te zijn voor mijn lichaam en beetje bij beetje accepteer ik wat ik heb. Want die tijgerstrepen op mijn buik? Die zijn er gekomen, omdat ik één van de mooiste dingen heb mogen meemaken. Ze kwamen er plots met 36 weken tijdens mijn eerste zwangerschap. Een zwangerschap die ik op dat moment nog maar net had ontdekt. Ik verafschuw ze regelmatig als ik andere moeders met een mooie huid in een bikini zie lopen. Maar kan mezelf tegenwoordig wel weer een positieve mind geven door te denken dat er met mij nog zoveel meer moeders zijn die ze hebben.

Die onzekerheid over mijn lichaam zal altijd blijven ben ik bang. En ik merk dat ik er momenteel best veel last van heb. Als ik foto’s terug kijk van 3 jaren geleden nadat ik zoveel ben afgevallen vraag ik mij wel eens af of mijn lijf ooit weer zo gaat worden. Maar dat is een ding die je zelf in handen hebt. Ondanks de grote onzekerheid en struggles ben ik trots op mijn lijf! Ik vind mijn buik in zwangere toestand erg mooi en kleed mij dan ook graag zo dat ie gezien mag worden.

Trots op mijn lijf! 

Maar ondanks dat ik soms mega onzeker ben over mijn lijf is er een periode waarop ik wel trots ben op mijn lijf. Het moment waarop er een kindje in mijn buik groeit blijft magische en zorgt ervoor dat ik waardering krijg voor het nestje dat ik zelf creëer. Het laat een kindje groeien en mij stiekem best wel heel erg stralen. Waar je normaal vaak niet heel blij bent als je dik aan het worden bent, is dit voor mij wel anders als ik zwanger ben. Want mijn zwangere buik vind ik mooi!

Ben jij ook onzeker(der) geworden over je lichaam sinds de komst van je kinderen?