Sh*t mijn baby gedraagt zich als een dreumes

Dat ik snel ontwikkelende kinderen maak dat weet ik inmiddels. Alhoewel ik tot een paar maanden geleden dacht dat ik eindelijk een baby had die het lekker rustig aan ging doen, maar niks bleek minder waar. Want inmiddels is ze volledig baby af en heel stiekem vind ik het ergens wel heel jammer. 

Fleur is onze laatste baby en dat gevoel is nog steeds heel sterk aanwezig. Ik weet gewoon dat wij dit niet nog een keer gaan meemaken en zorgen er ook voor dat ik niet zwanger raak. Toen ik zwanger was van Fleur genoot ik heel intens van de zwangerschap op de momenten dat ik mij goed voelde. Mijn zwangerschap was geen pretje, maar ik maakte er wat van.

Dit zelfde printte ik mezelf in toen Fleur geboren was, van alles ga ik intens genieten en goed in mij opnemen, omdat het niet weer komt. Fleur haar start was ruk en ik heb het zwaar gehad waardoor er echt momenten waren waarop ik niet kon genieten en het liefst in een hoekje zat te huilen, omdat ik mezelf zo zielig vond. Fleur zorgde er ondanks haar pijn en moeilijke momenten wel voor dat ik van haar kon genieten. Zo heeft ze het eerste halfjaar voornamelijk bovenop mij geslapen, knuffelde ze veel en gaf ze een mooie lach ook wanneer ze pijn had.

Qua ontwikkeling kon ik haar het eerste half jaar niet vergelijken met haar broer en zus. Ze waren allebei heel snel en konden al zoveel met een halfjaar. Ik dacht dat het deze keer lekker rustig aan zou gaan. Het eerste halfjaar deed ze het rustig aan, gewoon zoals een baby hoort te doen eigenlijk.

Maar opeens was dit voorbij en vond Fleur het nodig om geen baby meer te zijn. Toen ze kon zitten viel het voor mijn gevoel nog wel mee en het tijgeren ook. Maar toen ze in één week ging kruipen en staan was ik wel een beetje verdrietig en trots tegelijk. Hoe tof is het als je kindje iets nieuws leert? Dan sta je toch te juichen en te klappen als moeder? Ik wel hoor! En deel het ook vol trots.

Maar ook was ik verdrietig, want dat ze dit allemaal kan betekent ook dat de baby tijd binnenkort achter ons ligt. Dat ze geen stil liggende baby is, maar een dreumes die de wereld gaat ontdekken haar (en mijn) grenzen gaat verleggen en samen met haar broer en zus mij op de kast gaat jagen. Maar hoe verdrietig ik soms ook ben dat ik geen baby meer heb, zo erg kijk ik ook uit naar wat gaat komen. Naar alle mooie momenten die wij met z’n vijfjes gaan meemaken.