De laatste tijd ben ik veel aan het nadenken over het leven. Eind dit jaar mag ik namelijk 25 kaarsjes uit blazen, maar het wordt misschien wel tijd om eens te bedenken wat ik met mijn leven wil. Ik heb zoveel dingen geprobeerd, zoveel doelen voor ogen (gehad), maar wat wil ik eigenlijk echt doen met mijn leven?
Voor de geboorte van Aron
Voor de geboorte van Aron wilde ik de gehandicapten zorg in en dan het liefst het speciaal onderwijs. Ik heb hier veel stappen voor ondernomen, maar uiteindelijk kon ik het niet aan en moest ik stoppen. Verdriet heb ik hier absoluut om gehad, maar ik had nog veel meer in mijn mars. Ik heb een opleiding tot secretaresse gevolgd en hiervoor mijn diploma behaald afgelopen jaar. Prima, maar wil ik hier echt meewerken? Nee ik denk het niet. Toen kwam het bloggen, ik vind het onwijs leuk om te doen en heb het ook goed kunnen combineren met mijn opleiding vorig jaar. Ik genoot er onwijs van en had veel tijd voor de kinderen precies zoals ik wil.
En nu?
En nu sta ik weer op een punt in het leven waarop ik voor mezelf wil weten wat ik de komende 75 jaren nog wil gaan doen (want hallo ik ga echt wel 100 worden). Het beangstigd mij alleen een beetje dat ik er soms niet over uit ben wat ik wil of dat ik naast het moeder zijn geen doel verder heb. Want iedereen heeft een toekomst droom toch?
Hoe herken je een Quater life crisis?
- Het gevoel hebben dat je de enige bent die nog geen doel heeft in het leven. Nee je bent niet alleen!
- Je weet niet of je het werk dat je doet leuk vindt, maar weet ook niet wat je wel leuk vindt.
- Je bent bang om je dromen uit te laten komen. Wil je iets? Doe het dan ook!
- Je blijft hangen aan oude vrienden, ook al is de klik er niet meer
- Je voelt je dikker dan anders (en misschien is dat ook wel zo)
- Het voelt alsof iemand ander je leven aan leven is
- Je bent te trots om hulp te vragen
- Je voelt je schuldig tegenover jezelf, omdat je niet het leven dat je wilt leven leeft
- Je verwacht dat dingen gebeuren, omdat je ze verdient hebt en bent teleurgesteld als het niet gebeurt.
- Je verontschuldigt je voor wie je bent en voor wat je doet
- Je bent bang dat dit de rest van je leven is
- Je doet veel, maar geniet van weinig
- Je bent altijd moe
- Je laat anderen je tegen houden in wat je wil
- Je vergelijkt jezelf met anderen en dit werkt eigenlijk nooit positief
- Wanneer je op je best bent voelt het voor jezelf alsnog middelmatig
- Je denkt dat niemand je helpt
- Je ben doodsbang dat dit de toekomst is en dit alles is.
En ik dan?
Ergens herken ik het bovenstaande lijstje wel en stiekem denk ik ook dat het een quater life crisis is waar ik in zit. En er is natuurlijk niks mis met het nadenken over de toekomst, want wat wil ik nou echt? Vriendinnetje Carmelina vertrok voor een lange periode naar een lekker warm land tijdens haar Quater Life crisis.
En jij herken jij je hierin?
Heeel herkenbaar, ik weet het ook absoluut niet. Je bent niet alleen !
Veel van de bovenstaande punten horen ook bij een burn-out, wat ook steeds vaker voorkomt bij jonge mensen. Juist omdat ze het gevoel hebben zoveel te moeten presteren. Ik ben nu 30 en weet juist wel wat ik wil, maar weet niet zo goed hoe ik dit nu aan moet pakken, omdat ik ook te maken heb met mijn werk. Ik herken het dus deels. Toch heeft het wel lang geduurd voordat ik dacht van ‘dit is het’. Daar rolde ik bij toeval in en toen viel het kwartje. Ik overweeg overigens een coach om mee te sparren, misschien is dat een idee?
Ik hoop voor je dat je snel antwoorden vind. Ik word in maart 25 maar bij mij is het juist het omgekeerde verhaal. Alles lijkt te kloppen en ik weet precies wat mijn toekomstdromen zijn!
Ik heb in het verleden tegen een burn-out aangezeten en dat voelde heel anders (gelukkig) het is voor mij nu vooral dat ik niet weet wat ik wil. Een coach is wen goede tip!
Hoewel ik volgend jaar pas 25 word merk ik nu al dat ik bezig ben met dat crisis gedeelte.. door mijn knie zegmaar. Je gaat toch nadenken van goh, en dan? best eng omdat je dus niet weet wat er komen gaat..
Maar!
Het mooie hiervan is, is dat zolang je voldoende verdient om samen de kids te onderhouden, je in alle rust hier over na kund denken, testjes kunt doen over interesses etc. Maak een moodbord (op pinterest kan ook) waarbij je dingen die je echt leuk vind kunt gaan doen. dat kunnen de knulligste dingen zijn.
Zo wil ik graag een wit dekbedovertrek van flanel dat is een korte termijn doel! Een lange termijn doel is om met mijn beste vrienden (jij ook) en aanhang en liefste familie samen kerst te vieren in finland of zweden in een blokhut.
Korte termijn doelen en lange termijn doelen kun je een bord van maken (mijne is anoniem op pinterest) zo creeer je langzaam je toekomst.
Je bent niet alleen, Samen staan we sterk❤️
kunt*
Ik ook toen ik 25 was en herkende heel veel zoals het weinig genieten terwijl je wel veel onderneemt, jezelf vergelijken met anderen, moe zijn, schuldgevoel en denken dat niemand je helpt waardoor je het gevoel hebt er alleen voor te staan. Toen ik hiermee naar de huisarts ging kreeg ik ook al snel de diagnose dat ik tegen een burn-out aan zat. Hier voelde ik mij vervolgens ook weer schuldig over haha en vergeleek ik mijzelf weer met anderen, want die waren ook jong en hadden dit toch ook niet? Dus zo zie je maar, dat die symptomen bij iedereen anders kunnen zijn en voelen en ik praat je ook vooral niets aan, maar dit kan voor anderen wel weer een eye opener zijn.
He vervelend Joyce! Ik herken het (gelukkig) niet echt. Het lijkt me heel lastig en ik hoop dat je de rust en tijd kunt vinden om echt te onderzoeken wat je graag wilt!
Ik dacht: 25, dat duurt nog een paar jaar gelukkig. Oh nee kut, ben ik al.. Ik herken het heel erg. Mijn vak is erg competitief en ik ben van mening dat ik daar zelf niet ambitieus genoeg voor ben. Wat ik wel wil (behalve kinderen krijgen) weet ik ook niet. Ik begin in ieder geval weer met werken straks en dan zien we het vanuit daar wel, het balletje is in ieder geval gaan rollen.
Jaaa herkenbaar, al heb ik het wel een beetje op een andere manier. Ik studeer nog (steeds), en vooral daar zit het hem in. Ik ben er eigenlijk wel een beetje klaar mee, maar wat als ik straks klaar ben? De banen liggen dan ook niet voor het oprapen. Echt een onzekere tussenfase.
Ik begrijp compleet wat je met dit artikel wil zeggen…ik weet alleen niet of dit iets typisch is wat bij de leeftijd van 25 hoort. Ik ben nu bijna het dubbele en ik weet nog steeds niet wat ik wil, althans…ik weet wel dat ik niet door wil gaan in mijn huidige carrière, maar ik weet niet wat ik nu echt wil…Om nu mijn hele leven om te gooien, heb ik het gevoel dat je of veel geld moet bezitten of heel veel geluk moet hebben. Tot op de dag van vandaag is het nog niet gelukt en ik wordt er dan ook niet vrolijk van.
Ik vind de tip van Mariska wel een hele goeie! Een coach zou je zeker een zetje in de goede richting kunnen geven, al is het wel jij die het moet doen! Succes (al zal het jou wel lukken, ik ben daar zeker van!)
Je beschrijft precies hoe ik mij de afgelopen weken voel. Leeg en een beetje het gevoel van oké en nu? Ik ben de 25 alweer gepasseerd en alweer 27 (damn ik word oud) maar ik snap je heel goed. Het is net alsof je je leven wel lijdt maar ondertussen op zoek bent naar jezelf.
Ja ontzettend herkenbaar, ik ben ook 25 geworden dit jaar en poeh wat is het allemaal “lastig”… wat wil ik nou echt? Ik werk op kantoor voor 28 uur, maar vind het bloggen ook heerlijk. Ik ben een echte huismus en wil het liefste iets vanuit huis doen, maar wat? Wat draag ik verder bij om het leven van een ander mooier te maken? Wat doe ik op deze wereld dat vraag ik mij serieus wel eens af!
Ik denk wel eens: waarom zijn we allemaal zo erg bezig met een doel dat we zouden moeten hebben. Waarom niet, heel mindful, bezig zijn met hier en nu. Want er IS al zoveel mooi en goed. Waarom moet het altijd beter?
Mijn oma van 90 overleed in juni van dit jaar en wat zij mij leerde in de laatste weken van haar leven is dat je helemaal niets hoeft te hebben bereikt om tevreden terug te kijken op je leven. Nooit buiten europa geweest, nooit gewerkt, nooit een belangrijke functie in een organisatie gehad. Weinig aanzien, als je met die bril kijkt. Maar zij had de allerbelangrijkste functie: moeder en oma, genoot intens van de natuur in de 2 wandelingen per dag, kon met een kop koffie in de tuin alleen de zon voelen en daarvan genieten. Ik hoop dat ik net zo kan worden als zij…het liefste, warmste mens dat ik kende.
Wat ik wil zeggen in veel te veel woorden: stel jezelf de vraag hoe je herinnert wil worden als je dood bent. Wat vind JIJ belangrijk? En probeer daarnaar te leven.
Oh heel erg herkenbaar en ik word volgende maand ook 25. Je bent absoluut niet alleen!
In januari wordt ik pas 22 maar ik herken dit ook al. Geen keuze kunnen maken in wat je wil omdat je het simpelweg niet weet, is het wel iets wat je verwacht en waarom duurt alles zo lang. Daardoor ga je snel maar keuzes maken doen je iets moet. Echt vreselijk! Probeer alles toch een beetje op een rijtje te krijgen en praat erover met de mensen die je lief hebt!
Enorrrrrm herkenbaar. Voor mij een reden om een nieuwe blog te beginnen, om op een eigen domein hierover te schrijven ;). Ik denk dat elke twintiger hier absoluut iets in herkent! Je bent dus zeker niet alleen.
Herkenbaar hoor! Ik denk dat veel mensen hier tegenaan lopen op een punt in hun leven. En hoewel ik inmiddels aardig blij ben met mijn leven, zijn er toch momenten dat ik me afvraag of ik de juiste weg volg. Maar dan bedenk ik: er is geen weg, er zijn honderden wegen. En als een weg mij niet bevalt, neem ik simpelweg een andere weg. Er zullen altijd wel hobbels zijn onderweg, maar er zal ook altijd hulp zijn om daar overheen te komen. Ik wens je veel succes met je zoektocht 🙂
Ik ben nog een stukje jonger, maar ik herken het al wel een beetje. Ik doe een opleiding en heb het echt wel naar mijn zin, maar of ik er echt gelukkig van wordt? Tijdens stage wel, maar de opleiding zelf niet. En wil ik dit mijn hele leven blijven doen? Lastige he, maar ik vind het ook wel een goede tip (zoals hierboven al werd gezegd) om ook gewoon tevreden te zijn met het heden, en daar je gelukkige momentjes uit te halen. Maar dat is soms moeilijk inderdaad.
Ik ben bijna 36 en zit in een soortgelijke zoektocht. Zou ik 130 worden? 😉 Mooie quote op het plaatje, dat is een fijne om voor ogen te houden. Het komt goed!
Vroeger had ik hier ook wel last van. Inmiddels houd dit me minder bezig.
Het afgelopen jaar heb ik, gedwongen, op gesloten afdelingen doorgebracht. Tijdens deze periode had ik geen enkele rol van betekenis meer in de maatschappij. Het verlies was van mijn oude leven was lastig en ging gepaard met veel pijn, onmacht en verdriet. Nu, een jaar later, woon ik weer op mezelf en pak ik mijn leven weer op. Ik leef mijn leven bewuster dan ooit en deze ervaring heeft echt mijn ogen geopend. Ik heb mezelf het afgelopen jaar, ondanks dat ik geen enkele rol meer vervulde in het leven, zo goed leren kennen en ben uiteindelijk zo tevreden en gelukkig geworden. Blijf bij jezelf, dan volgt de rest vanzelf <3