Het moederschap heeft mij veel dingen gebracht mooie dingen en ook echt wel minder mooie dingen. Eén van die dingen is dat ik emotioneel labiel ben geworden en ik werkelijk om alles kan janken. En als ik alles bedoel dan is het ook echt alles. 

Series kijken

Oké hier had ik altijd al wel last van maar de laatste tijd is het wel heel erg. Ik hoef maar iets te zien of de tranen lopen over mijn wangen en mijn man zit mij weer uit te lachen. Tja het moederschap heeft ervoor gezorgd dat ik een stuk gevoeliger ben geworden voor de gekste dingen. Ik huil wanneer er iemand overlijd, ik huil wanneer er mensen herenigd worden en ik huil wanneer ook maar iets gebeurd met een kindje. Heel normaal toch? En ik denk dat er meer moeder zijn die dit herkennen toch?

bron afbeelding: Lentezoet.nl

Gedichten en andere teksten

En dan heb je gedichten en teksten die ik regelmatig tegen kom op internet. Teksten van lentezoet.nl zorgen er bijvoorbeeld ALTIJD voor dat ik met tranen en een vreemde brok in mijn keel zit. Ook al heeft de tekst niks met mij te maken, janken kan ik als de beste haha. Want er is altijd wel iemand in mijn omgeving die in het plaatje past. Het stukje over de miskraam heb ik uitgeprint in mijn bewaarboekje gedaan. Hij klopt precies. Inmiddels is het ruim twee jaren geleden dat ik mijn miskramen kreeg nog regelmatig flitst het door mijn hoofd en voel ik de liefde en het verdriet voor het kindje die er niet mocht zijn.

Muziek

Over muziek nog maar niet te beginnen. Ik heb bepaalde liedjes van Carrie Underwood waarbij ik standaard moet huilen. Liedjes die passen bij het leven mijn leven. Zo krijg ik tranen bij het liedje Never Knew i always wanted van Carrie Underwood. Ik wist namelijk nooit zeker of ik kinderen wilde en als ik ze wilde dan wilde ik dat pas rond mijn 30ste en zie mij nu haha! Ook het liedje So Small van Carrie Underwood. Dit gebruikte wij ook op het geboorte kaartje van Sofie. Oh en wat dacht je van het liedje Little Girl don’t grow up too fast, tranentrekker hoor met een mini meisje.

De kinderen

En als laatste en meeste belangrijke factor die mij laten huilen; Mijn kinderen! Tijdens gesprekken, tijdens momenten dat iemand anders vol trots over hen spreekt. Eigenlijk zijn er veel momenten dat ik moet huilen als het om mijn kinderen gaat. En over het algemeen zijn dit tranen van trots, want dat ik trots op die twee kleintjes ben is niet te missen. Vorige week hadden wij oudergesprek van Aron en dit was een moment dat ik mijnt tranen met moeite kon inhouden. Ik las zijn rapport en zag dat hij over ging naar groep twee. Ik wist dit natuurlijk al wel, maar de bevestiging dat hij het goed doet was mooi. Net zo mooi als hoe zijn juf vol trots over hem sprak. En hoe hij zelf op elke tekening zijn kleine zusje tekent.

Ik ben emotioneel labiel en ik ben er trots op!