Mijn regenboog baby gaat bijna naar school..

Als je mij langer volgt dan weet je dat ik voor de zwangerschap van Soof een zware periode heb doorgemaakt. Tussen Aron en Sofie zit niet voor niets zo’n leeftijdsverschil. Ik had meerdere miskramen tussen de twee kinderen en viel daar tussen heel veel af op een verkeerde manier. Ik ben tijdens mijn zwangerschap en na de geboorte mega beschermend geweest naar Sofie en nog steeds heb ik het regelmatig moeilijk. 

Op Sofie heb ik lang moeten wachten, heftige dingen meegemaakt en veel verdriet gehad. Iedere maand weer of een negatieve test of weer een (vroege) miskraam. Iedere hobbel was te veel en alle zwangere om mij heen kon ik niet verdragen. Toen ik eenmaal zwanger was, voelde ik al een onwijze beschermdrang. Ik moest mijn baby beschermen, maar genoot ook enorm van het zwanger zijn (ondanks mijn heftige misselijkheid).

Toen ze eenmaal geboren was werd ik een leeuwin, ik beschermde haar en had het liefst dat niemand anders haar aanraakte (oké dit had ik bij al mijn kinderen in de eerste weken), ik had zo lang op haar gewacht dat ik eerst van haar wilde genieten met mijn mannen. Later mocht de rest wel vond ik. Dit hadden wij ook heel strak afgesproken met de kraamhulp. Mijn baby mocht aan niemand gegeven worden behalve als ik het zelf deed. Gelukkig hadden wij toen een hele lieve kraamverzorgster die ook meedacht hier in, super fijn! Ook had ik gesprekken met haar over het gevoel en liet ik aan het einde van de kraamweek de opa’s en oma’s knuffelen met Soof. Of ik dit moeilijk vond? Ja zeker, maar het hoort erbij.

Het duurde ook langer voordat Sofie voor het eerst naar opa’s en oma’s toeging om te logeren of gewoon een dagje bij hen te zijn. Ik vond het oprecht moeilijk om haar los te laten. Naar het kinderdagverblijf gaan of de peuterspeelzaal vond ik ook moeilijk, maar als ze er eenmaal was en ze ging er met plezier heen dan ging het voor mij ook makkelijk.

En nu… 

En nu gaat ze over een maandje naar de basisschool en als ik het over loslaten heb hé dan is dit echt een grote stap. Ik heb dagelijks wel het gevoel dat ik niet kan wachten om haar weg te brengen, maar als ik daadwerkelijk aan het idee denk dat ik haar naar de basisschool ga brengen dan breekt mijn hart een beetje. Ik ben bijna 4 jaar lang heel veel samen met haar geweest (met Fleur zal dit misschien nog wel moeilijker worden haha, die is altijd bij mij). Soof en ik zijn ook gewoon twee handen op één buik, ze lijkt op mij en hoe erg dat kan botsen hoeveel ik er stiekem ook van genieten.

Het komende jaren zullen er allemaal nieuwe eerste keren zijn die ik niet mee kan maken. Iets wat ik zelf heel moeilijk vind, ik heb namelijk na mijn burn-out altijd de drang gehouden om zo min mogelijk van de kinderen te missen. Dit is echt iets dat bij mij ligt en waar ik echt mee moet leren omgaan, want ik vind het ook heel leuk om de verhalen te horen van wat de kinderen beleefd hebben. Maar ga echt niet ontkennen dat ik wel eens denk, na Aron zijn schooldag; ” was ik er daar mij bij, kon ik je gezichtje maar zien op dat moment”.

Ik moet haar los laten en ik vind het spannend. Ik heb altijd het idee gehad dat andere mensen niet goed genoeg waren om haar te beschermen voor van alles. Maar stiekem weet ik dat ze wel voor zichzelf op komt, en dat ze er heus niet zomaar vandoor gaat als ze bij anderen is. Ik kijk er naar uit, met een brok in mijn keel, maar wat een wereld gaat er voor haar open. Over een maandje vieren wij haar regenboog verjaardag (haar eigen keus) en dan heeft ze haar eerste school week al gehad.