Volgens mij krijgt ieder kind deze fase, de fase waarin hij geen kus meer van je wil wanneer je hem op school afzet of op welke willekeurige plek dan ook. Bij ons is deze fase ook aangebroken en dat doet mij beseffen dat mijn ooit zo’n kleine zoon opeens wel heel groot aan het worden is.
Regelmatig bekruipt mij het gevoel dat het jongetje die wij door deze wereld heen begeleiden opeens wel heel zelfstandig aan het worden is. Dat hij steeds minder vaak mijn hand vast pakt op spannende momenten en dat er steeds meer momenten zijn die hij zelf wel kan. Jip zelf, zonder mama’s hulp. Of ik dit moeilijk vind? Ja natuurlijk want ik ben zo’n typische moeder die haar kinderen het liefst zo dichtbij en veilig mogelijk wil houden.
En toch merk ik dat het loslaten best wel geleidelijk gaat. Eigenlijk begint dat hele proces al wanneer je kind voor het eerst naar de basisschool toe gaat. Ik kan me nog goed herinneren hoe spannend ik het vond toen hij voor het eerst mee ging met een vriendje om daar te mogen spelen. Of wat dacht je van de eerste keren zwemmen in het diepe zwembad. Mijn hart staat regelmatig even stil wanneer hij weer iets nieuws moet gaan doen.
Maar dit hele proces van groot worden is ook onwijs tof om mee te mogen maken. Want ondanks dat het soms moeilijk is als ik hem weer moet loslaten vind ik het soms ook onwijs handig als hij zelf dingen doet. Dat hij zelf in de ochtend naar beneden gaat en dat hij zichzelf insmeert wanneer zijn huid weer onrustig is. Hoe graag ik dit ook altijd voor hem zou willen blijven doen, hij moet het uiteindelijk toch een keer zelf doen.
Maar die kus hé wanneer ik hem in de ochtend de klas in breng, dat vind ik best een dingetje. Maar de high five die ervoor in de plaats is gekomen brengt net zoveel liefde over!
Wij zitten nog niet op die leeftijd maar het is wel zo herkenbaar! Het gaat allemaal veel te snel.
ik zie op school ook wel dat het een fase is en dat ze dan ineens dat wel weer willen…wie weet is er hoop voor je.