Borstvoeding is bij mijn niet geheel vanzelf gegaan en ik heb hier veel moeite voor moeten doen (oké en veel tranen door gelaten). Bij Fleur deed ik een laatste poging tot het geven van borstvoeding, maar dit was de zwaarste borstvoedingsperiode van allemaal en ook de kortste. Ik heb heel veel verdriet gehad en ben weken lang boos op mezelf geweest, omdat ik dit niet kon, omdat mijn lijf hier in faalde. Toch was ik ergens ook trots, dat ik ondanks alle ontstekingen die ik heb gehad het toch iedere keer weer geprobeerd heb.
Na mijn laatste keer borstvoeding geven hoorde ik van meerdere mensen dat ik toch wel een doorzetter was. En dat klopte ook wel, dit wilde ik eerst niet beseffen, want ik gaf binnen de kraamweek mijn borstvoeding al op, toch? Uiteindelijk besefte ik het mij en het klopte voor mij ook. Ik gaf niet op na de eerste keer dat borstvoeding niet lukte, ik gaf niet op na de tweede keer toen de ontsteking er aan de buitenkant uit kwam, de laatste keer gaf ik op. Ik gaf op omdat ik wist dat het niet ging lukken in combinatie met mijn gezin en dat vanaf dat moment alleen maar slechter zou gaan. Een keuze maken waarbij je kiest voor de rest van het gezin en je eigen gezondheid is toch ook wel doorzetten. Ik leerde dat opgeven niet betekent dat je geen doorzetter bent.
Borstvoeding geven leerde mij luisteren naar mijn lichaam in plaats van naar mijn gevoel. Focussen op wat belangrijk is. Want is het geven van borstvoeding wel het belangrijkste? Nee! De kunstvoeding is in Nederland prima en uiteindelijk waren wij hier alsnog op uitgekomen in verband met Fleur haar reflux. Daarbij vind ik het belangrijk om me goed te voelen en om gelukkig te zijn en het geven van borstvoeding met alle pijnen die ik had ging mij niet gelukkig maken. Daarbij zal ook de rest van het gezin er onder lijden. Ik leerde van het geven van borstvoeding om te kiezen voor mezelf.
Ook leerde ik dat het oké is om niet blij te zijn met een keuze. Ik stopte, direct toen ik een ontsteking kreeg. Dit was iets wat ik had beloofd aan Robert toen ik zei toch weer borstvoeding te willen geven. Met tranen in mijn ogen heb ik mijn moeder gevraagd of ze kunstvoeding wilde brengen, als ik dit niet had gedaan was het er niet direct van gekomen. Ik huilde wat af de eerste dagen met de fles en wilde liever dat anderen de fles gaven, dan ik zelf. Ik verafschuwde dat ding, maar uit eindelijk ben ik nu heel blij met mijn keuze. Lekker makkelijk zo’n fles, iedereen kan je helpen.
Ik kreeg als ‘ beloning’ een hele mooie ketting met mijn eigen moedermelk erin. Een aandenken aan de periode dat ik op gaf uit liefde voor mezelf en mijn gezin. Maar ook ter motivatie, doorzetten dat kan ik wel.
Comment (1)
25/01/2018 at 9:35 am
Joyce, je bent echt een doorzetter! Je mag trots zijn op jezelf. Je hebt het geprobeerd, maar toen je lichaam aangaf het niet aan te kunnen, heb je daar naar geluisterd en gekozen voor wat het beste was voor jouw en je gezin. Dat maakt je in mijn ogen een hele sterke moeder!!