Het leed dat borstvoeding heet

Toen ik de borstonsteking inclusief abces bij Sofie kreeg riep ik heel hard dat ik bij een (hopelijk) volgend kindje niet weer ging beginnen met borstvoeding. Ik zou mezelf geen leed meer aan doen en accepteren dat beginnen met de fles ook prima is. Toen ik eenmaal zwanger was liep het allemaal al anders. Ik kon me niet voorstellen dat ik dit kindje geen borstvoeding ging geven. Ik besloot er dus toch weer voor te gaan. 

En wat begon het goed! Waar ik bij Aron en Sofie direct begon met een tepelhoedje hapte Fleur na de bevalling mooi en goed aan. Er ging een nieuwe wereld voor mij open. Ze dronk ontzettend goed en ook bij mij leek het goed te gaan. Leek inderdaad, want na drie dagen veranderde er al veel. Fleur dronk zo krachtig dat de ellende van tepelkloven al begon. Ik kon mij met tepelhoedjes in het begin prima redden, maar op een gegeven moment werd het zo erg dat ik verkrampte tijdens het voeden en uiteindelijk schreeuwde ik het uit van de pijn. Op dag 6 van de kraamweek was het helemaal mis. Ik moest Fleur ‘s ochtends voeden en ik durfde gewoon niet meer. Ik heb haar aangelegd en gevoed en toen ze losliet heb ik haar naast mij neer gelegd. Ik wilde haar niet meer aanleggen het deed zoveel pijn. Op dat moment bleek ik ziek te zijn geworden, ik had hoge koorts door een borstontsteking. Samen met de kraamverzorgster en de verloskundige maakten wij een nieuw plan van aanpak en begon ik met kolven.

Voor dat ik beviel had ik Robert moeten beloven dat ik zou stoppen met borstvoeding als mijn lijf weer zou tegenwerken. Dit was het moment dat ik moest stoppen, ik was zo ziek en kon op deze manier met geen mogelijkheid straks voor alle drie de kinderen zorgen. Ik appte mijn moeder of ze een pak kunstvoeding wilde halen (een goed excuus om mijn moeder bij mij te krijgen toch?). Terwijl ik aan het kolven was hadden de kraamverzorgster en ik al gezien dat dit geen succes was. Waar ik bij de andere kinderen op dat moment nog overproductie had was ik nu in mijn hoofd al afscheid aan het nemen van deze periode. En wat baalde ik en wat heb ik hard gehuild. Alles bij elkaar, ik was zo ziek, was bang dat ik niet op tijd beter zou gaan worden en ik wilde diep van binnen niet opgeven. Toch deed ik het en nu 5 weken later kan ik er positief op terug kijken.

Op dag 7 van de kraamweek besproken wij het afbouw plan en binnen een week kon de verloskundige de kolf alweer ophalen. De boel was leeg en het was klaar. Ik heb Fleur sinds die laatste keer niet meer aangelegd en soms vind ik het nog jammer dat ik dit niet gedaan heb en aan de andere kant ben ik blij dat ik het niet gedaan heb, want ik denk dat het stoppen nog moeilijker was geworden hierdoor. Ook kreeg ik op dag 7 mijn eerste kuur, ik was bang om weer een abces te krijgen en de verloskundige vond het ook verstandiger. Hij leek eerst ook goed zijn werk te doen, maar op dag 9 leek ik toch weer heel ziek te worden. Ik kreeg een nieuwe kuur en dezelfde dag nog knapte ik helemaal op. GELUKKIG! Achteraf bleek ik tepelkloven, borstontsteking en spruw had. Alles tegelijk en absoluut geen pretje.

De weken die volgende maakte mij heel verdrietig ik baalde zo dat ik geen borstvoeding kon geven. Ik had nooit verwacht dat ik mij er zo rot om zou voelen aangezien Aron en Sofie ook maar 6 weken borstvoeding hebben gehad. Toch voelde ik mij schuldig dat ik mijn kindje dit niet kon geven. Het creëerde een afstand tussen ons, maar gelukkig is dat alweer helemaal voorbij en geniet ik van haar zoals het hoort.

Borstvoeding is niet altijd zo leuk zoals je vaak leest en hoort. Het kan heel makkelijk zijn maar ook mega pijnlijk en emotioneel zit er ook een flinke lading op.