Ik ben al vaker open geweest over mijn miskram(en) en zal dit ook altijd blijven doen. Niet alleen om mezelf verder te helpen, maar ook om andere vrouwen te helpen die misschien wel het zelfde meemaken. Afgelopen week waren wij op verjaardag en het was de tweede keer dat weekend dat één van mijn miskramen ter sprake kwam. De eerste keer schrok een vriendin dat ik het had meegemaakt en de andere vriendin stelde vragen uit interesse.
Dat laatste liet mij nog meer terug gaan naar het moment zelf. Terug gaan naar stukjes uit die periode die ik weg had gestopt en waarvan ik eigenlijk altijd wilde dat ik er niet over hoefde te praten. Want hé wat ze niet weten hoeft ook niet vertelt te worden. Maar toch deed ik het met een brok in mijn keel beantwoorde ik de vragen en vertelde ik het volgende:
Met 9 weken zwangerschap had ik een negatieve echo, het was niet goed ons kindje groeide niet, maar kwam ook niet uit zichzelf eruit. Nadat ik weer was aangekleed kwam het standaard gesprekje op tafel en kreeg ik alle opties te horen die ik had. Ik kon kiezen voor een curettage, maar wilde dit niet omdat ik te bang was dat ik daardoor schade kon krijgen en daardoor helemaal geen kinderen meer kon krijgen. Het klinkt mega overdreven en als ik er nu aan terug denk heb ik ook spijt dat ik het zover heb laten komen. Ik koos voor de optie om te wachten wat moeder natuur ging doen. Op dat moment had ik namelijk verwacht dat het binnen enkele dagen wel klaar zou zijn. Maar dit was niet het geval.
Dag in dag uit zat ik te wachten tot er iets gebeurde. De dagen kropen voorbij en ik was meer aan het huilen dan aan het lachen. Toch probeerde ik voor de buitenwereld schijn te houden aangezien de meeste mensen niet wisten dat wij überhaupt voor een tweede kindje bezig waren. Het was immers ook de eerste ronde. Ik had tussendoor wel een beetje bloed gehad, maar ik was “het vruchtje” nog niet kwijt. Het kindje zat er dus nog en ik mocht wachten.
Tussendoor kwam de verloskundige langs om te kijken hoe het ging. Als ik terug denk aan mijn miskraam vind ik een fijn dingetje om op terug te kijken. Ik werd gezien met mijn verdriet en om even te praten met haar was zo fijn. Ik wens dit iedereen toe in dezelfde situatie. Ik weet niet meer waar het gesprek over ging, maar wat ik wel weet was dat het iets luchtigs was.
Na ongeveer 3 weken zat de miskraam er eindelijk op. En het was zo heftig. Een miskraam moet je zien als een bevalling. De weeën zijn niet zo heftig, maar ze zijn er wel. De hele avond had ik krampen in mijn buik. Vervelende pijn die steeds erger werd. Uiteindelijk ben ik op de wc gaan zitten en toen ik dacht dat het wel klaar was stond ik op. Op het moment dat ik opstond verloor ik het vruchtje, ons kindje en in blinde paniek heb ik Ro geroepen. Want het was gevallen op het wc matje en hij moest het weghalen. Hij vroeg mij nog wat ie er mee moest doen en ik zei dat hij het weg moest gooien. Achteraf hebben wij hier beide zoveel spijt van, want het voelt zo gek om zoiets weg te gooien. Als ik daar aan denk maakt het mij nog steeds enorm verdrietig, want een kindje (dat was het voor mij!) hoort niet weggegooid te worden. Maar het was het moment en de tijd kunnen wij niet meer terug draaien dus ik moet maar accepteren zoals het is.
Nadat het vruchtje/kindje eruit was stopte het bloeden ook al snel. Precies, zoals de verloskundige ook had gezegd. Er viel rust over mij heen, het zat er op.
Oktober is infant en pregnancy loss awareness maand daarom besteed ik meer aandacht aan deze donkere tijd uit ons leven.
Comments (4)
05/10/2018 at 7:35 pm
Ik vind het heel goed dat je hier heel open over bent. Ik heb zelf in een half jaar tijd 3 miskramen gehad en ben er ook heel open over. Wij hebben ook bloedonderzoek laten doen en er is een oorzaak uit gekomen waarom ik miskramen kreeg. In mijn 2 voldragen zwangerschappen ook vlokkentest gehad om te kijken of er geen genetische afwijkingen waren.
05/10/2018 at 8:06 pm
Goed dat je hier over schrijft! Al is het moeilijk. Heb zelf 4 miskramen gehad. 2 spontaan en 2 met curretage. Onderzoek laten doen na de 4e en er werd een mogelijke oorzaak gevonden. Daarna werd ik zwanger van mijn zoon.
Heb er eerder ook over geschreven, hielp goed met de verwerking.
05/10/2018 at 9:00 pm
Mijn eerste twee zwangerschappen waren miskramen. Eerste keer moest curretage en tweede keer koos ik er zelf voor, na 2 weken verplicht afwachten.
Als je er zelf over praat hoor je pas hoeveel vrouwen het ook is overkomen. Dat verbaasde mij echt.
Mooi dat je er aandacht aan besteedt.
18/10/2018 at 12:25 am
Wat herken ik me in je verhaal…
Mijn vriend en ik besloten in juni om voor een kindje te gaan. Eind augustus deed ik een eerste test, en die was meteen positief. Ik was overdonderd dat het allemaal zo snel ging, kon het haast niet geloven dat ik voor een keertje meteen geluk mocht kennen, na al wat ik op medisch vlak al had meegemaakt.
Ook op negen weken, bij de eerste echo bleek het vruchtzakje leeg te zijn. De baby die in me groeide, was er niet meer. Het beeld, de blik naar mijn vriend, ik vergeet het niet meer. Ik wou zo snel mogelijk van de stoel weg, zo snel mogelijk naar buiten maar dan krijg je eerst de opties te horen.
Ik besloot om eerst thuis een miskraam op te wekken adhv pillen. Ik deed niets anders als huilen, ik wou het niet kwijt hoewel het kindje er niet meer was. Je wacht inderdaad dagenlang tot het nou eindelijk zou gebeuren, maar steeds niets… uiteindelijk besloot ik om voor een curetage te gaan zodat ik er sneller vanaf zou zijn.
Dinsdagmiddag mocht ik binnen, namiddag was het gebeurd. Onderweg na de operatiekamer deed ik weer niets anders als huilen… waarom? Na de curetage verloor ik enorm veel bloed, ik moest in het ziekenhuis blijven en ‘s nachts ging het zo slecht, dat ze een tweede curetage hebben uitgevoerd. Er bleek een scheurtje in mijn baarmoederhals te zitten…
Nu twee weken later, is mijn lichaam nog steeds niet hersteld. Ik heb bloed bijgekregen maar mijn bloedwaarden zijn nog te laag. Je wilt opnieuw gaan werken, maar je wordt beperkt door je eigen lichaam.
Ik ben heel bang voor een volgende keer. Wij zaten zo op een roze wolk en ineens werden we losgelaten en op de grond gegooid. Op negen weken tijd was het al zo geliefd… ik huil er nog steeds om. Het verdriet heeft nog geen plaats gevonden.
Als ik erover praat, merk ik ook hoeveel mensen het hebben meegemaakt en uiteindelijk toch gezonde kinderen hebben. Maar dat neemt mijn angst niet weg… 🙁