De laatste week is het allemaal wat onrustiger hier in huis. Logisch ook, want onze grote vent heeft iets te verwerken. Iets waarvan je hoopt dat je uk het niet hoeft te verwerken. Het liefst zou ik hem 24/7 vasthouden, maar ook hij moet leren dat sommige dingen bij het leven horen. Dit hoort niet perse bij het leven, maar het komt voor en het zal misschien wel niet de laatste keer zijn dat hij met dit moet dealen.
Ik wil je in een doosje doen
Je beschermen tegen het leven
Maar je zal moeten leren dansen in de zon
en leren vechten in de regen
– lief leven –
De afgelopen weken voelde ik mij een leeuwin, ik moest mijn kroost beschermen tegen al het kwade dat er in de wereld gebeurt. Maar ik besefte mij ook dat ik ze moet leren omgaan met ingrijpende gebeurtenissen en ze leren vertrouwen op ons gezin. Ik moet Aron leren dat ie ons alles kan vragen en alles mag vertellen, omdat het dragen van verdriet of onrust daardoor makkelijker wordt. Het koste mij een week om tot hem door te dringen, slapeloze nachten voor ons allebei. Aron is een heel gevoelig jongetje en alles lijkt altijd wel 3x zo hard bij hem binnen te komen.
Ik schreef het eerste stuk van dit blog een paar weken geleden. Inmiddels zijn wij een paar weken verder en merk ik dat het mij nog raakt. Afgelopen week waren wij met een groep vriendinnen een wijntje aan het drinken en daar kletsen wij eigenlijk voornamelijk over het gezinsleven. Ook dit kwam aan bod en ik merkte dat het mij nog steeds raakt. Het stukje waarop ik naar mijn kind toe wilde, maar nog niet kon. En het stukje waarop ik hem zag worstelen met alle emoties en vragen die er vrij kwamen.
Inmiddels is het weer rustig. De vele vragen zijn beantwoord in hoeverre wij dit konden en wilden beantwoorden. Wij willen altijd zo eerlijk mogelijk zijn tegenover de kinderen. En ik merk dat dit heel goed heeft gewerkt. Wij merkten dat ie het zelf kon verwerken met een beetje hulp en sturing vanuit ons. Er was veel onrust en er waren veel momenten waarop hij boos werd uit het niets. Gelukkig zijn die buien over.
Mijn moeder gevoel werd alle kanten op gesleept, maar inmiddels ben ik blij dat ik de rust weer in huis heb gekregen. Er zullen nog vragen komen, dat mag en dat hoort erbij. Ik ben blij dat wij als ouders hem hebben kunnen helpen door extra te knuffelen en vragen te beantwoorden waar nodig.
Ik heb deze blog geschreven om mijn gevoel als moeder te uiten. Maar vind het niet nodig om te vertellen wat er daadwerkelijk gebeurt is. Het is voor de één misschien een vage blog, voor mij is het een manier van uiten en daarom ben ik 7 jaren geleden ook begonnen met bloggen. Het doel van dit blog was om mijn struggles als moeder te delen. En gelukkig krijg ik ook vele lieve reacties van moeders die het herkennen <3
Jeetje wat een vaag stuk, zeg gewoon wat er dan is gebeurd zodat anderen hier ook iets aan hebben want dit komt meer over als zielig “kijk hoe zwaar ik het heb” dan als jets anders.
Maar ja, misschien blog je daarom wel, dat weet ik niet
Wat er precies was deel ik niet uit respect en dat lijkt mij meer dan logisch. Mijn blog is mijn plek om mijn gevoel te uiten en om te delen wat er gebeurt binnen ons gezin en wat wij meemaken en doen. En normaal gesproken deel ik juist alleen de leuke dingen. Dus nee ik blog niet om te laten zien hoe zwaar ik het heb. Dan zag mijn blog er heel anders uit. Deze blog staat al een paar weken klaar en deze reactie is de reden geweest waarom ik het niet wilde plaatsen.
Je schrijft hieronder “ met mijn blogs probeer ik taboes te doorbreken ..” Hoe dan?? Door zo geheimzinnig wat te willen delen , maar toch ook niet??
Schrijf dan in een dagboek om je gevoel te uiten of praat er over , maar schrijf het niet in een blog.. dan kan je verwachten dat “volgers” er op reageren …
Ik ben het idd eens met Iris, deze blog is echt heel vaag en vraag oproepend..
Dus of je post hem en verwacht vragen/reacties als deze of je post hem niet..
Gelukkig mag ik zelf kiezen of ik het hier schrijf of in een dagboek. En doordat ik het heb geplaatst mag je reageren toch? Als ik geen reacties had gewild had ik hem niet geplaatst. En over taboes doorbreken, dat moet ik blijkbaar in iedere blog doen?
Reageren staat vrij en vragen ook. Maar het antwoord zal ik hier niet plaatsen 🙂
Jeetje wat een bijzondere reacties. Het gaat hier helemaal niet om de gebeurtenis maar om een moederhart dat worstelt met de gevoelens/emoties van haar kind.. een moederhart dat huilt omdat ze ziet dat haar kind het zwaar heeft een moederhart dat haar kind net als iedere andere moeder wil beschermen tegen verdriet en pijn in het leven…. een moederhart die kwetsbaarheid durft te tonen en ons laat lezen hoe zij omgaan met de moeilijke dingen in het leven… wat die dingen zijn gaat ons verder niks aan..
Wat ik lees is naast de kwetsbaarheid ook trots, trots op hun zoontje en gezin hoe zij met de moeilijke situatie omgegaan zijn.. en eruit gekomen zijn.
Wat ik lees is liefde…. liefde en er voor elkaar zijn en als dat er is.. kan je uit iedere situatie sterker komen….
En wat die situatie is.. doet er dus helemaal niet toe. En als het wel zo belangrijk is die situatie te weten.. dan ben je in mijn ogen gewoon een ramp toerist
Fijne dag allemaal
Wat een vage blogpost. Dat je niet wilt delen wat er gaande is snap ik, met alle respect soms moet je dat ook voor je houden inderdaad. Maar als je niet wilt dat mensen onbegrip tonen of denken dat je zielig doet moet je ook niet een blogpost als dit plaatsen. Dit roept vragen op, roept onbegrip op en roept op dat mensen willen weten waar dit dan wel allemaal over gaat. Je blog is zo geschreven dat je wel wilt vertellen dat er iets ergs gebeurd is maar niet wat. & dat mag absoluut. Maar in mijn ogen had je dan ook beter niet zo’n vage blogpost als dit moeten delen. Dan heb je ook geen onbegrip en kun je de situatie voor jezelf houden.
Jeetje wat een vage blogpost! Dat je het niet wil vertellen snap ik, maar dit roep heel veel vragen op en schept veel verwarring.
Zonder je zoon in verlegenheid te brengen toch mooi beschreven dat het moederschap niet altijd een eitje is en dat die momenten je naar het hart grijpen.
#Wehoevennietallesteweten
The struggle is real
Ik vind deze blogpost juist mooi, toevallig deelde ik vandaag net zo’n vage.
Mensen, je hoeft niet alles te weten!
Ik vind het knap dat je je zo kwetsbaar opsteld en je enorm open bent hoe Aron reageert op heftige en minder heftige dingen. Dat is pas veel delen! Want dat is net zo prive, als de reden voor dit artikel!
Chapeau girl❤️
Nou wat vervelend zeg om reacties te krijgen met vage blogpost. Dit is jouw plekje en je mag schrijven wat je wilt. En je gevoel delen op jouw manier. Gewoon prima deze post hoor. Knuff en sterkte met je gevoelens.
Ik lees over een gevecht als moeder, iets wat herkenbaar is en waar we elkaar in moeten steunen! Dat anderen ‘zielig doen’ erin teruglezen zegt meer over hen dan over jou! Moeders, heb elkaar een beetje lief!
Lief! <3
Fijn om te lezen dat er vele lezers zijn die mijn blog wel begrijpen. Dankjewel voor je reactie <3
Thanks mop ❤️❤️
Heel mooi geschreven en zo herkenbaar in de zin dat je je kinderen wilt beschermen tegen al het kwaad. Dat kan van alles zijn iets dichtbij maar ook angsten die verder weg zijn, maar die je als moeder wel laat beseffen dat de omgeving om je heen niet altijd veilig is.
Goed dat je dit zo deelt!, durft te delen, te uitten, te uitten naar mensen die “iets” van je vinden, dat is pas lef hebben.
Probeer negatieve reacties opzij te zetten en ga zo door met bloggen en vloggen! je hebt namelijk veel vrolijke materiaal al neergezet! als er iets naars gebeurt en gedeeld is gaat het niet om wat er letterlijk gebeurt is inderdaad maar om jou als persoon en de belevingswereld van je zoon in deze gebeurtenis.
Als iemand goed leest kun je zien dat het daar niet om te doen is….
laat nooit een ander iets voor je invullen lieve schat♡ je bent een topmama met een hart van goud!
Niks vaags aan deze blog hoor. Het enige wat niet genoemd wordt is de gebeurtenis. Is meer de nieuwsgierigheid van mensen dan dat dat echt iets toe zou voegen. Het gaat niet om wat er was, maar aan wat het met je doet.. als moeder. Je zou zo graag je kindjes beschermen tegen alles he? Maar dat gaat niet. Maar je gaat er goed mee om, topmama!
Vind dat deze blog jou juist ‘echt’ maakt. Dit blogje is geen poppenkast. Je ziet juist hieraan dat deze blog echt jouw ‘thuis’ is. En daar bedoel ik mee dat je durft te schrijven over je emoties, je zorgen, onzekerheden en je kwetsbaar opstelt als moeder zijnde. Ik schrijf nu juist een reactie omdat ik hoop dat je ook, ook al zijn er ook andere meningen in de reacties te lezen dat je hiermee juist WEL door gaat. Helaas leven we niet volledig in ‘unicorn’ land…ook die andere dieptepunten moeten we mee omgaan, verwerken en is een leerproces. En daarvoor hoef je niet in je eigen blog een masker op te zetten.
Mooie, echte blog! Gaat niet om de gebeurtenis, maar om jouw gevoelens en die van je kind. Herkenbaar hoe graag je je kind wil beschermen.
Bijzonder hoe er om wordt gegaan met lezers die anders dan alleen positief zijn.. Vol in de verdediging, zelfs op instagram stories zodat je weer fans naar je blog trekt die jou weer kunnen bevestigen
Eigenlijk best sneu maar als jij er (maar) gelukkig van wordt toch?!?