Het is al weer 2 jaar geleden dat ik zwanger was van Fleur en nog denk ik er regelmatig aan. Wij waren niet bewust bezig met het zwanger raken (hadden een derde wel op de planning als het mocht lukken) en ik dacht iedere keer dat ik een vervelende griep had. Ik bleef namelijk maar spugen en kon weinig hebben. Ik melde mij ziek op het werk met de mededeling dat ik griep had, niet wetende dat ik eigenlijk gewoon hartstikke zwanger was.
Op Aron zijn verjaardag besloot ik toch maar een test te kopen bij de HEMA (jip de HEMA ik dacht namelijk dat daar niemand werkte die ik kende) haha! Diezelfde middag deed ik de test en duidelijker kon het niet zijn. Ik voelde mij vanaf dat moment schuldig dat ik ziekgemeld was op het werk, omdat ik niet grieperig was, maar gewoon hartstikke zwanger. Ik besloot na mijn kerstvakantie weer te gaan werken. Ik had namelijk eerst 2 weken vrij en daar was ik heel blij mee op dat moment.
Begin januari begon ik weer met werken en het misselijk zijn werd niet minder. Op mijn werk plaatste ik mezelf dagelijks op de afschaallijst (dit is een lijst waar je je zelf op kunt zetten om zo eerder naar huis te kunnen) hier achter moet je een reden op geven en ik gaf aan dat ik ziek was. Maar in mijn hoofd zorgde dat voor wat kortsluiting. Een paar weken later kreeg ik medicatie. Ik begon met Emesafene en dit deed in het begin zijn werk. Ik kon wat functioneren, maar bleef overgeven en de hele dag misselijk.
Helaas werd dit alleen maar erger en kreeg ik primperan voor geschreven. Het medicijn werkte al beter alleen had ik heel veel last van bijwerkingen waardoor ik mega moe was. Ik besloot naar een leidinggevende te gaan en het gesprek aan te gaan. Ik kon moeilijk concentreren door de medicatie en moest moeite doen om mijn ogen open te houden op de werkvloer. Ik was hierdoor bang fouten te maken en wilde mezelf eigenlijk ziek melden. Dit deed ik na een gesprek met een leidinggevende, want zo werken kon ook niet. ik was toen nog maar 6 weken zwanger, onze ouders wisten nog niet eens dat ik zwanger was en ik moest op mijn werk wel aangeven wat er aan de hand was..
Met 9 weken besloten ik uiteindelijk te stoppen met werken. Ik wist dat ik uiteindelijk toch ging stoppen en wilde niet al die verplichtigingen hebben terwijl ik mezelf zo slecht voelde. Ik besloot toen fulltime te gaan werken aan mijn blog en te zorgen voor onze kinderen.
Ik ben uiteindelijk misselijk geweest tot de dag van de bevalling, inclusief dagelijks overgeven.
Ps. De foto die ik als kopafbeelding heb gebruikt is van die periode, ik voelde me zo slecht die periode…
