Hoe de zwangerschap van Aron verliep

Ik krijg de laatste tijd nog vaak vragen over hoe mijn zwangerschap nou ging. Dus ik wil hier graag nog een (laatste) blog aan toewijden.

Augustus 2010,  een paar plopjes in mijn buik. Aangezien ik al een hele poos last had van mijn darmen dacht ik dat mijn darmen weer op de hobbel waren. Na een paar uur vond ik het vreemd dat die plopjes hoger zatten. Ik wist niet wat ik moest, gelukkig bestaat er tegenwoordig internet waar je werkelijk alles kunt vinden. Zo ging ik op google zoeken. De zoektermen “plopjes in mijn buik” waren al genoeg om te weten wat het was. Ik was zwanger…Wat nu!

Het eerste moment dat ik kreeg ging ik langs de dokter om zeker te weten dat ik zwanger was, want hé het was wel internet waar ik op keek. Ook de dokter bevestigde dat ik in verwachting was. Hoe kon dit? Ik bleef gewoon menstrueren.. Dan ben je toch niet zwanger? En dikker? Nee joh ik was juist afgevallen.

Ik moest het Robert vertellen, helaas lag die situatie niet zo makkelijk. Robert en ik waren van mei tot juli uit elkaar geweest (achteraf gezien mijn hormonen). Ik heb Robert op de domste plek verteld dat hij vader zou worden, op dat moment had ik geen keus. Hij schrok, logisch ook! Nadat hij nog een uurtje had rondgelopen en met zijn vrienden had gepraat gingen we samen naar buiten.

We zijn op een plein, op een muurtje gaan zitten en hebben gepraat. Al snel begonnen Robert over leuke dingen te praten, het kindje in mijn buik was een hij. Ook had Robert het over zwemmen en voetballen. Zodra Robert rustig was, werd ik ook rustig en accepteerde ik  dat wij samen papa en mama gingen worden. De volgende dag heeft ook Robert, ons kindje voor het eerst gevoelt.

Die maandag maakte ik een afspraak bij de verloskundige, we konden donderdags (pas) terecht. Ik moest ‘s avonds werken en Robert ging naar zijn ouders toe. We hadden afgesproken dat we het samen onze ouders zouden gaan vertellen, maar Robert deed het iets anders. Robert was trots, en dat straalde hij uit, waardoor zijn ouders nieuwsgierig werden en Robert het vertelde. Ook mijn moeder moest er die avond aan geloven, ook al had ik liever gewacht tot mijn vader ook thuis was. Beide ouders schrokken, maar dankzij de woorden van mijn vader wist ik dat het goed zat. Mijn vaders zei ” alles komt goed” , iets wat ik op dat moment goed kon gebruiken om te horen.

De dagen gingen langzaam voorbij, Robert en ik waren opzoek naar huizen. Donderdag duurde nog het langst van allemaal. We hadden pas om half 4 een afspraak, dus we brachten de dag door, door huizen te zoeken en samen gezellig te lunchen. Tijdens het huizen zoeken kregen we vaak te horen; “hé had je maar niet zwanger moeten worden”. Alsof je het altijd voor het zeggen had maarja.

Inmiddels was het half 4 en zatten we te wachten bij de verloskundige. Zenuwachtig? Absoluut want juni had ik nog een operatie gehad, waarbij de ruggeprik niet goed ging en ik heb flink wat alcohol weggewerkt. Inmiddels was mijn buikje ook al gegroeid (zodra je het accepteert groeit je buik, echt waar!). De verloskundige zei; “daar zit al een heel kindje in”. Dat bleek ook want ons kindje bleek al 25 week en 4 dagen veilig in mijn buik te zitten. De verloskundige  voerde alle belangrijke controles uit en vertelde dat ons kindje helemaal gezond was. We kregen een aantal foto’s mee en een dvd, en voor dat we deur uitliepen vroegen we nog of hij had gezien wat het geslacht van ons kindje was. Robert zijn voorgevoel klopte, ik was in verwachting van een zoon!

Mijn zwangerschap verliep heerlijk! Ik ging beginnen aan mijn nieuwe opleiding en stelde me voor met ” Hoi ik ben Joyce en ik ben zwanger!” Haha. Ik deed goed mijn best op mijn opleiding en liet zien dat ik ook echt graag dit wilde doen. Nadat we ongeveer 2 weken opzoek waren naar een huisje kregen we een particuliere huurwoning, het was geen pracht woning maar het voldeed aan onze eisen. 2 weken later woonde we samen. Dankzij de hulp van onze lieve familie.

Tijdens mijn zwangerschap kreeg ik veel steun van Silke en Marjolijn, want het is echt niet altijd makkelijk. Silke en Marjolijn staan nu 2,5 jaar later nog steeds aan mijn zij. Met 36 weken zat ik thuis, te wachten op de komst van onze jongen. En wachten? Dat duurt lang! Aron deed er er wat langer over om zijn weg naar de uitgang te vinden. Met 39 week daalde hij pas in, en met 40 weken en 6 dagen had hij die pas gevonden.

13 december 2010, een waterstraal die naar beneden klets, YES! de bevalling gaat beginnen. (ohneee ik moet bevallen!) Ik had tijdens mijn zwangerschap nooit aan de bevalling gedacht, logisch ook had ik geen tijd voor. Dit was een heel goed dingetje, want hierdoor ging ik er lekker nuchter in. Oja voordat de bevalling begon had ik zo’n gevoel dat ik vlees in huis moest halen. Het was spekglad op de weg maar ik moest en zou naar de albert heijn om vlees te halen. Op de terugweg zijn we doorgerold tegen een stoprand omhoog, en ik denk nog altijd dat dit de druppel was.

Om half 6 braken mijn vliezen en om half 7 begonnen mijn weeën. Nadat ik nog wat eten gemaakt had voor Robert ben ik onder de douche gestapt want mijn weeën waren al snel niet prettig meer. Ik had echte en valse weeën, die elkaar de hele tijd opvolgden. Tegen 10 uur gingen we richting het ziekenhuis (nadat we beide een beker chocomelk hadden gedronken), waar ik al snel vroeg om een ruggeprik. Hierdoor kon ik nog een beetje uit rusten voor het echte werk zou beginnen. Om 03:00 had ik volledige ontsluiting  en kon het persen beginnen. Met een klein beetje hulp is Aron geboren op 03.59. Een prachtig volmaakte zoon, kregen wij in onze armen. Nadat ik nog wat emotionele onzin eruit had gekraamd ging ik genieten van onze zoon.

Ongeveer een uur later belden wij beide onze ouders en zussen, die een uur later aan mijn bed stonden. Vanaf dat moment kon ons geluk beginnen. Wij hebben een zoon en elkaar. Een leven samen, ik kan me niks mooiers voorstellen.