Ik ben mijn blog begonnen toen ik op mijn 18e moeder werd van Aron. Ik wilde delen hoe het mij verging als tienermoeder, welke keuzes ik moest maken, wat ik opgaf, wat ik ervoor terug kreeg en alle andere moeilijke momenten die ik meemaakte als tienermoeder. De blogs die ik destijds schreef bestaan niet meer, maar ik besloot er toch over te schrijven. Ik heb het niet altijd makkelijk gevonden, maar hoop andere meiden die op jonge leeftijd zwanger zijn te kunnen helpen. In de eerste blog vertel ik over hoe wij het onze ouders vertelt hebben en waarom dit zo belangrijk was om te doen.
Toen ik zwanger raakte van Aron was ik 18 jaar oud en dus een tienermoeder en wist ik al dat ik langer zwanger was dan 5-6 weken toen wij het ontdekten. Hoe lang precies wisten wij nog niet op het moment dat wij het onze ouders gingen vertellen en eigenlijk wilden wij hier op wachten. Alleen liep het allemaal anders door een enthousiaste papa in spe.
Het was op een maandagavond. Ik had Robert op zaterdag vertelt dat ik zwanger was en de zondag hadden wij samen door gebracht, ook de maandag brachten wij grotendeels samen door tot ik moest gaan werken. Ik werkte toen nog bij de Jumbo en had daar een hele fijne groep collega’s. Toen ik richting de werkvloer wilde lopen had een collega al door dat er iets was. Ze “gokte” direct wat er was en zorgde ervoor dat ik die avond rustig kon gaan werken. Of nou ja soort van, want tijdens het werken ging mijn telefoon best vaak af.
Ro was ondertussen thuis bij zijn ouders om te eten en ‘s avonds kwam hij weer bij mij na het werk. In tussen tijd veranderde van alles. Tijdens het eten bij zijn ouders had hij gestraald waardoor ze merkten dat er iets was. Ons plan was om het samen te gaan vertellen, maar hij kon dit moeilijk verbergen en vertelde zijn ouders wat er gaande was. Zijn ouders, geschrokken en terecht! Als ouder zijnde heb je vaak een toekomst beeld voor je kinderen en als je kind dan opeens op jonge leeftijd een kind krijgt staat alles op zijn kop.
Zijn ouders vonden dat wij ook mijn ouders die avond moesten inlichten. Hier stond ik in eerste instantie niet achter. Mijn vader was op reis voor zijn werk en ik wilde mijn moeder dit niet in haar eentje aandoen. Aandoen idd, want het voelde alsof ik mijn ouders mega teleurstelde en ik was zo bang dat wij het alleen moesten gaan doen. Ik denk dat iedere tiener die zwanger is zich wel zo voelt. Mijn gevoel zei aan de andere kant ook dat wij het moesten gaan vertellen, want ik wilde hier niet meer alleen mee lopen.
Diezelfde avond haalde Robert mij op uit het werk en fietsten wij door naar mijn ouders hun huis. Ik was bloednerveus, maar heel blij dat mijn zus en haar toenmalige vriend er ook waren. Even omkleden en daarna met zweet handjes ons verhaal doen. Het was zo moeilijk om te vertellen en ik merkte ook dat mijn moeder echt wel verdrietig was. En net als bij mijn schoonouders begreep ik dit ook wel weer. Ik wist ook dat ze het moeilijk vond dat mijn vader niet in de buurt was. Gelukkig konden wij mijn vader bellen en kalmeerde hij iedereen met zijn woorden “Het komt wel goed”. (ik heb die mantra niet van een vreemde). De rest van de avond speelden wij Guitar Hero met z’n allen en was de sfeer gelukkig heel relaxt.
Er viel een last van mijn schouders. Ondanks dat wij hun verdrietig hadden gemaakt wisten wij ook dat wij steun hadden aan onze ouders. Dat wij er met z’n allen voor zouden gaan dat onze zoon zou kunnen komen. De eerste week was heel spannend, maar toen eenmaal de eerste echo was geweest konden wij allemaal wat meer ademhalen.
Mocht jij dit lezen en zwanger zijn (op jonge leeftijd), dan wil ik je adviseren om met je ouders te praten. Vertel ze wat er speelt ik denk namelijk dat de meeste ouders er voor je zullen staan, je zullen steunen waar het nodig is. En ze zullen vast even verdrietig zijn, en dat is ook logisch en begrijpen, want zoals ik al zei zijn er dromen die je voor je kind(eren) hebt en als dit compleet anders loopt dan raakt dit je als ouder. Maar na een tijdje misschien snel, misschien duurt het langer zullen ze er voor je zijn (en dat hoop ik oprecht!) Praat echt waar, want je kunt en wilt dit niet alleen doen.
Binnenkort deel ik een nieuwe ervaring over mijn leven als tienermoeder. <3
Geef een antwoord