Vorig jaar had ik het vanaf 38 weken zwangerschap best zwaar. En ik vind ook dat ik dit best mag zeggen. Ik was oververmoeid en moest het echt rustig aan doen. Elke avond ging ik naar bed met de welbekende voorweeën die echt heel heftig waren. Elke ochtend werd ik wakker met een blije baby en geen voorweeën meer. Alle avonden had ik stiekeme hoop dat de bevalling ging beginnen, maar uiteindelijk gebeurde er helemaal niks.
De laatste loodjes waren echt heel zwaar. Elke avond appte ik met Tamara dat ik weer eens buikpijn had. Voorweeën die ik ook echt moest weg puffen. Maar uiteindelijk gebeurde er vrij weinig en werd ik wakker met een volle buik. Ik was er klaar mee en mensen om mij heen vonden wij ook zielig. En met mijn voorgeschiedenis van overtijd lopen zag ik een bevalling nog niet aankomen.
Regelmatig kreeg ik de opmerkingen “op deze manier gaan ze je echt niet overtijd laten lopen hoor” en “ze gaan je vast wel inleiden” hoorde ik ook regelmatig. Maar als er iets is wat ik niet wilde dan was het wel inleiden zonder medische reden. Ik heb echt wel met grote regelmaat tegen Ro gezegd; “Als ik morgen op controle ben moet je mij helpen hoor, want ik trek dit niet langer”. En dan zag ik haar en wist ik weer waarvoor ik het deed en gaf ze aan door mega relaxt te zijn dat ze het nog goed had. De woorden van de verloskundige zorgden er elke keer weer voor dat ik het weer een halve week volhield. Na die halve week riep ik weer dat ik het niet trok.
Ik wilde absoluut niet ingeleid worden, er was ook geen medische reden. Ja ik was moe, maar voor mij is dat geen reden om te laten in leiden en godzijdank ook niet bij de verloskundige praktijk waar wij liepen. Ze waren alert op alles en wanneer ik twijfelde kwamen ze bij mij langs. Ik heb mij dan ook nooit zorgen gemaakt over ons welzijn, omdat wij serieus genomen werden in alles. Het was gewoon niet nodig en Fleur was er niet klaar voor. Dat merkte wij ook goed tijdens de bevalling. Mijn vliezen waren met moeite kapot te krijgen en ze zat nog onder het huidsmeer. (Aron en Sofie hadden beide geen huidsmeer en waren “te laat”).
Toen ik een dag voor de daadwerkelijke bevalling hoorde dat ik misschien wel ingeleid moest gaan worden brak er iets in mij. Ik had zo lang gewacht, en mezelf er doorheen gesleept en dan zal ik het op die manier moeten doen? Ik huilde bij de verloskundige, want ik wilde het zelf doen. Daarbij was ik ook gewoon bang, bang voor het inleiden, omdat ik de vorige keer al snel was bevallen. Gelukkig stond er nog een optie open wat ik met de gynaecoloog mocht gaan bespreken. Gelukkig is het nooit zover gekomen, want de nacht van de afspraak in het ziekenhuis begon mijn bevalling door de derde strippoging. Ik hoefde niet meer ingeleid worden en was blij en dankbaar dat ik de bevalling drie keer op hun eigen manier en op hun eigen tempo heb mogen meemaken. Er was geen medische noodzaak, dus ook niet nodig om te laten inleiden.
Geef een antwoord