Gastblog: Denise was 24 uur vluchteling

Afgelopen week beleefde Denise 24 uur als vluchteling. Hoe is het nou om een als vluchteling in een land aan te komen en hoe behandelt men je? Denise schreef haar verhaal op en ik bood haar een plek aan om haar verhaal te doen. Indrukwekkend. Vandaag deel één van het verhaal. 24 uur leven als vluchteling, durf jij het aan?! Dat was de oproep. Ik zag het voorbij komen op Facebook. Spannend, dacht ik. Dus ik klikte verder. Veel informatie kon ik niet vinden. Het enige was dat je sponsors moest zoeken om zoveel mogelijk geld voor dit goede doel bij elkaar te halen om daarmee vluchtelingen te steunen. Als je de 50 euro bereikt had mocht je meedoen. Het zou zich in de buurt van Apeldoorn afspelen. Het leek me wel interessant omdat ik vrijwilligerswerk doe in een asielzoekerscentrum en daar ook verschrikkelijke verhalen hoor wat die mensen hebben mee moeten maken. Je kunt je daar misschien dan wel een voorstelling bij maken maar dit zou het je toch nog iets meer doen beseffen hoe vreselijk het is. Ik wilde de uitdaging wel aan gaan, maar niet alleen. Het zou fijner zijn als je met iemand bent die je in bepaalde situaties zou steunen. Dus deed ik een oproepje op Facebook om te vragen of er iemand mee wilde gaan. Wendy reageerde daarop; als je niemand kan vinden dan ga ik wel met je mee! Top, dacht ik! Dit zou dan namelijk ook de eerste ontmoeting zijn tussen ons. We ‘kennen’ elkaar nu al ruim 4 jaar via een zwangerschapssite waar we ons hadden aangemeld toen we in verwachting waren van onze oudste kinderen maar we hebben elkaar nog nooit in het echt gezien of gesproken. Altijd wel veel gekletst en contact gehad via Facebook maar dat is toch anders. Dubbel spannend dus! Er gingen vele gesprekken vooraf want wat neem je mee als je op de vlucht gaat? Ook daar kreeg je weinig informatie over. Wat we wisten was dat we een slaapzak, slaapmatje, 15 euro zakgeld, eten en drinken en een pasfoto mee moesten nemen.

19 juni rond 15.30 uur was het zover. Mijn schoonmoeder kwam me ophalen om me naar een parkeerplaats in Apeldoorn te brengen. Nog snel de laatste spullen in de tas, mijn 2 kinderen en mijn vriend een hele dikke knuffel geven en dat de auto in. Op weg naar het onbekende avontuur. Toen we op de parkeerplaats aan kwamen was Wendy er al. We hoorden meteen geschreeuw van 2 mannen en een vrouw. Acteurs. Wendy en ik moesten lachen, geen idee wat ons te wachten stond. We moesten meteen met onze zware tassen in een rij gaan staan bij de andere deelnemers. Het gekke is dat ik meteen een heel vertrouwd gevoel bij Wendy had. Alsof ik haar al zo vaak had gezien! Het was dus helemaal niet raar of wennen. Het was meteen gezellig en we zaten nog grapjes te maken. Al snel werd het duidelijk dat het serieus werd. Een man in pak riep de achternamen van de deelnemers op, op alfabet. Als hij dat had gedaan moest je net hard genoeg; ‘JA!’ roepen. Niet te hard, niet te zelfverzekerd of te zacht.. dan werd je afgeblaft en moest je weer terug in de rij. Ik werd zenuwachtig. Mijn achternaam begint met de K en die van Wendy met de N. Ik moest dus eerst. Gelukkig zei ik de; ‘JA!’ precies goed en mocht ik doorlopen naar een tafel waar ze je paspoort zouden maken. ‘Je pasfoto?’ zei de vrouw. Ojee, die had ik niet. Ik had thuis niets en om pasfoto’s te laten maken kost dat ook weer 10 á 15 euro. Dat heb ik dus niet gedaan. Wendy wilde nog een foto uitprinten van haar en mij, zij had namelijk ook geen pasfoto meer thuis maar omdat haar printer stuk was lukte dit niet. Laat maar dachten we toen. ‘Eh, die heb ik niet’ zei ik. Ze keek me arrogant aan en zei dat ik maar even moest wachten aan de zijkant. Er kwam een donkere man naar me toe met een zonnebril op. ‘Jij had geen pasfoto’ ‘hoe heet je?!’ Ik zei netjes mijn naam. Hij schreeuwde. ‘Wat zeg je? Ik versta je niet!’ Ik zei nogmaals mijn naam, dit keer iets harder. ‘Ik versta je niet! Je kunt toch wel praten?!’ Voor de 3e keer zei ik mijn naam. Het duurde even of hij begon weer ‘ ik zit verdomme bij de C te kijken, kun je niet zeggen dat jou naam met de K begint?’ Ik excuseerde me. Ook dat was niet goed. Vervolgens liet hij expres papieren vallen die natuurlijk weg waaiden. ‘Raap dat eens op! En die ook!’ Ik moest dus bukken met mijn enorm zware tas! ‘Heb je geld bij je?’ Ja, dat had ik wel. ‘Geef me vijf euro!’ Hij kwam recht tegenover me staan. Ik vroeg waarom hij dat wilde. Maar ik moest en zou hem gehoorzamen. Ik deed mijn tas open en zocht tussen al mijn spullen het geld. Dat had ik netjes opgeborgen want ik wilde dat toch echt niet kwijt raken. ‘Schiet eens op! Kun je niks goeds doen?!’ Ik voelde me klein en bang. Het was nog maar net begonnen, en ik wilde het liefste al stoppen. Dit gaat alles behalve leuk of gezellig worden. Ik kreeg uiteindelijk mijn stempel en moest op het grasveld wachten op nog wat andere deelnemers. Er werd gezegd dat we maar vast moesten lopen en kregen een onduidelijke routebeschrijving mee. Maar hee! Dit was niet de bedoeling! Wendy stond nog steeds in de rij en we hadden er extra gemaild na de inschrijving dat we toch echt samen wilden blijven als we mee zouden doen. Dit gingen ze toch niet menen?! Maar omdat ik zo geschrokken was van wat er net was gebeurd liet ik het maar gaan. Ik durfde niet eens meer 1 woord tegen die verschrikkelijke man te zeggen.

We liepen en liepen en liepen. Ik geloof dat we wel 3 keer verkeerd hebben gelopen om vervolgens de hele weg weer terug te gaan. Na 2,5 uur lopen trok ik het niet meer. Mijn rug deed zo’n pijn. Ik had 2 blaren op mijn voet en voelde me zo alleen. Hoelang moesten we nog lopen? En wanneer zag ik Wendy weer? Door mijn verleden (mishandeld door mijn vader) kwamen die woorden van die verschrikkelijke man veel harder aan dan ik had verwacht en daar was ik ook de hele weg mee bezig. Ik zat er doorheen. Emotioneel maar ook lichamelijk. En dat terwijl we nog 21,5 uur moesten. Ik wilde naar huis. Het was een vergissing. Waarom had ik me opgegeven?! Ik belde naar het noodnummer. Voicemail. Tuurlijk! De tranen begonnen te stomen over mijn wangen. Mijn groep had dit natuurlijk door en belden een ander nummer. Ik moest nog even lopen en dan zou iemand me daar opvangen. Pff gelukkig! Eenmaal daar zag ik Wendy weer, maar ik werd meteen meegenomen door een ZOA-medewerkster. Ze was heel lief en bezorgd. Kort legde ik mijn verhaal aan haar uit. Ze stelde me voor om of even samen met haar te kijken naar de volgende gebeurtenis, wat ook heftig zou worden, of om alvast naar het tentenkamp te gaan en daar in de safetent even bij te komen. Ik koos voor het eerste. Ik wilde toch alles wel graag even zien. We stonden achter een raam en konden zo net zien wat er zou gebeuren. De eerste groep van 5 mensen kwamen aangelopen. Tussen die groepen zat 1 acteur/actrice die een wapen in zijn/haar tas zou hebben. De rest wist natuurlijk van niks. De deelnemers werden 1 voor 1 op de foto gezet, weer afgeblaft en hun eten/drinken, wat ze van huis uit hadden meegenomen, werden afgepakt door de soldaten. Vervolgens werden ze gefouilleerd. Bij 1 persoon (de actrice) vonden ze toen het wapen. Er werd geschreeuwd en gegild en vervolgens werd ze hardhandig meegenomen in een jeep. Je zag in de ogen van de anderen dat ze geschokt waren. Ik ook. De vrouw van ZOA nam me mee naar het tentenkamp, waar toen nog geen andere deelnemers waren. Ik kreeg een kopje thee en kon vervolgens mijn verhaal weer uitleggen aan een andere medewerker. Dit lucht natuurlijk wel op! Nog geen 5 minuten laten kwam Wendy ook de tent binnen. Het bleek dat zij tijdens die laatste controle ontvoerd was door de soldaten en ook in de jeep was meegenomen. Uiteindelijk heeft ze gevraagd of ze mij kon zien en dat mocht. We waren weer samen! En konden ook even samen ons hart luchten. Ook Wendy zag het niet meer zitten maar na een tijdje gepraat te hebben ging het weer. We hadden afgesproken dat we vanaf nu gewoon bij elkaar bleven en anders niet meer mee wilde doen. Als het echt niet meer ging konden we het codewoord: ‘No Play’ roepen. Als we dat deden zouden de acteurs weten dat we er even genoeg van hadden en ze ons even met rust moesten laten. We kregen te horen dat de rest allemaal hun mobiel moest inleveren bij de laatste controle post. Maar wij hadden hem dus nog! En ons eten ook! Wat een geluk. Al hadden we absoluut geen trek meer in eten.

Morgen om 14:00 uur deel twee van Denise haar verhaal.