Afgelopen week beleefde Denise 24 uur als vluchteling. Hoe is het nou om een als vluchteling in een land aan te komen en hoe behandelt men je? Denise schreef haar verhaal op en ik bood haar een plek aan om haar verhaal te doen. Indrukwekkend. Vandaag deel twee van haar verhaal. Deel één nog niet gelezen? Klik dan hier. We kregen de opdracht om onze tenten op te gaan zetten. Ik had een kleine 2 persoonstent meegenomen. Hij stond gelukkig zo in elkaar. Maar omdat we ook nog recht hadden op een stuk grondzeil en stokken zijn we die ook maar op gaan halen. Met die spullen hebben we een tent om onze tent heen gebouwd! Zo konden we de tas en de rest van de spullen in dat stukje droog neerleggen. We waren kapot. Er kwam iemand aan van ZOA dachten we. Ze had muntjes bij haar. ‘Als je morgenvroeg een goed ontbijt wil kun je nu bij mij 5 muntjes halen voor 5 euro. Normaal zijn ze 15 euro maar jullie lijken me wel 2 lieve meiden dus jullie mogen ze voor 5 euro. Het is een eenmalige aanbieding hoor!’ Wendy en ik keken elkaar aan en besloten het niet te doen. Achteraf klopte er ook niets aan haar verhaal, niemand kreeg een beter ontbijt door die muntjes. Ik gok dat het toen ongeveer 21.30 uur was. Iedere deelnemer mocht met een stempelkaart eten gaan halen en een halve jerrycan met drinkwater. Als eten kreeg je een stuk oud brood en een blik bonen. Daarna kwam er een groep muziek maken. Het leek gezellig maar ondertussen ben je bang. Bang voor wat gaat komen en wanneer dat gaat gebeuren. Wendy en ik waren erg moe en hadden veel pijn dus zijn in onze tent gaan liggen met thermokleding aan en een dikke slaapzak om ons heen. We hebben even gekletst en zijn uiteindelijk rond een uur of 01.30 uur in slaap gevallen.

We waren nog maar net in onze eerste slaap of we schrokken wakker door hele harde knallen, gekrijs van kinderen, geschreeuw van soldaten en geschreeuw van een vrouw. Er werd aan onze tent getrokken en geduwd. ‘Kom eruit!! Kom eruit! We moeten eruit!! We moeten weg!’ Iedereen stond op. Er waren soldaten met hun wapens aan het zwaaien en aan het schieten. We moesten een film kijken en na die film moesten we weer snel naar onze tent. Het regende, alles was nat en koud. Iedereen kreeg een foliedeken van de eerste hulp om jezelf zo warm mogelijk te houden. Er waren veel deelnemers die die nacht in het ZOA-kantoor naast het tentenkamp hebben geslapen omdat die aardig onderkoeld waren. Wij hadden een dubbele tent dus bij ons was alles gelukkig nog droog.

‘s Ochtends werd ik rond 07.00 uur wakker door de kou en de pijn in mijn lichaam. Ik kon niet meer liggen maar wilde ook niet opstaan omdat het zonder die foliedeken en slaapzak nog veel kouder zou zijn. Na een tijdje moesten we wel omdat we naar het toilet moesten. Er stonden van die dixie’s. Ze waren zo vies. Wendy ging over haar nek en ik was er ook behoorlijk misselijk van. Dat werd dus de rest van de dag zo weinig mogelijk drinken! Toen we weer moesten hebben we zelfs in onze tent in bekertjes geplast en die vervolgens weggegooid. Welke ideeën er wel niet in je opkomen als je in een noodsituatie zit.. Alles was beter dan die stinkende vieze dixie’s! Alsof dat nog niet misselijkmakend genoeg was, kregen we te horen wat ons ontbijt zou zijn. Droge rijst met een gekookt ei. Nou dit hebben we vriendelijk afgeslagen. We hadden immers ons eigen eten nog in de tas.

Om 10.00 uur moesten we bij elkaar komen. Er zouden workshops gegeven worden. Wendy en ik kozen voor een workshop veiligheid voor vrouwen. Laat die nou net gegeven worden door die verschrikkelijk gemene donkere acteur van in het begin! Gelukkig was hij dit keer zich zelf en leek hij best aardig. Het was een training hoe je je als vrouw kon verdedigen met je lichaamstaal. Je kunt daarmee al zoveel zeggen over een persoon. Dit was erg leerzaam. De rest van de uren leken uitzichtloos. Je moest je maar zien te vermaken. De tijd kroop voorbij. Tot er een marktje werd opzet. En wat verkochten ze? Juist! De afgepakte etenswaren van de deelnemers. Je kon dus opnieuw je eigen eten terug kopen. De verkopers op de markt waren ook weer acteurs. Er was een vrouw in een burka met een man. In de tussentijd kwam de jeep er weer aan met de soldaten. De vrouw in burka werd meegesleurd in een tent en werd vervolgens verkracht. Je weet op dat moment dat het nep is, maar het komt zo binnen! Het geschreeuw, de angst, het gevoel dat je niets waard bent.. Vreselijk.

De laatste uurtjes braken aan. Om dit toch nog enigszins leuk af te sluiten hadden ze een sport en spel activiteit georganiseerd en was er tijd om te luisteren naar een mooi lied die een deelneemster zelf had geschreven. Ook de acteurs, sponsors en deelnemers werden bedankt. Er is toch ruim 41 duizend euro opgehaald! Tijdens het spel is er ook nog 655 euro ingenomen door de acteurs bij de deelnemers door de verkochte etenswaren, vergeten pasfoto’s, mensen die betaalden om hun mobiel bij hun te houden, ect. Er werd verteld dat we broodjes kregen, koffie/thee en wat lekkers. De tenten en spullen mochten opgeruimd worden en we werden gelukkig met een bus terug naar de parkeerplaats gebracht. Daar waren we toch wel zo blij mee! Mocht er niet aan denken om ook nog eens terug te moeten lopen met die enorm zware tas die nu nog veel zwaarder leek. Op de parkeerplaats aangekomen zie ik mijn schoonmoeder, vriend en 2 kindjes staan. Ze hebben zonnebloemen in hun hand en staan te zwaaien. Mijn hart wordt warm en maakt een gelukssprongetje. Wat ben ik rijk en gezegend met het leven dat ik heb en wij allemaal hebben in Nederland!

Het was máár 24 uur als vluchteling.. En allemaal maar spel. Laat staan dat het echt is en dat je 10 jaar in zo’n kamp moet leven. Je maar een nummer bent, uitzichtloos, mishandeld, gekleineerd, bang…
Ik ben blij dat we hebben doorgezet. En dat ik dit mocht ervaren. Ik ga vanaf nu een stukje anders naar de wereld, naar de mensen en naar mezelf kijken.