Halverwege november besloten Robert en ik na lang praten om voor een broertje of zusje voor Aron te gaan. Een grote maar ook belangrijke keuze die ons leven ging (gaat) veranderen. Ik raakte snel zwanger,  twee dagen (12 decemer ’13) voor Aron zijn derde verjaardag had ik een positieve test in mijn handen. We legden de test aan de kant en besloten ons eerst te focussen op Aron zijn verjaardag. 

Na Aron zijn verjaardag maakte ik een afspraak bij de verloskundige en op 8 januari konden wij terecht voor de eerste echo. Ik was bloednerveus, een onderbuik gevoel vertelde mij namelijk dat het niet goed was. Volgens berekening was ik 9+4 week zwanger, althans dat was de berekening van de cyclus. Ik mocht vrijwel direct op de bank gaan liggen voor een inwendige echo. Al snel was te zien dat het niet goed was, er was geen kloppend hartje te zien. Alleen een vruchtzakje. Dit kon twee dingen betekenen, of ik was nog heel pril zwanger, of het was mis. We kregen een heleboel informatie, over miskramen, over een curettage en over het kleine beetje hoop die er nog was. We maakten een afspraak voor een week later, en liepen samen vol verdriet naar buiten.

Thuis gekomen vlogen ik in de armen van een vriendin die op Aron aan het passen was. Ik voelde me leeg, want ik wist wat komen ging.  Ik wist dat het gelukkige zwangere gevoel voorbij was en ik binnenkort afscheid moest gaan nemen van ons sterretje. De rest van de week was zwaar, dwangmatige kijk acties op de wc (want ik had nog geen bloed gezien) en in stilte mijn verdriet weg denken. De mensen die er van af wisten hadden het beste met ons voor en hadden soms ook echt goed bedoelde adviezen. Maar op dat moment had ik niks aan; “De natuur doet dit met een reden, het kindje was niet goed”. Het is mijn kindje en daar hou je als moeder direct van zodra je weet dat je zwanger bent. Ik besloot afstand te nemen en de focus op mezelf en mijn gezin te leggen.

Een week later mochten we dus weer op controle komen, waar we kregen te horen wat wij eigenlijk wel al wisten. Het was tijd om afscheid te nemen en keuzes te maken. Al vrij vlot riep ik dat ik geen curettage wilde (achteraf heb ik hier spijt van), ik koos hiervoor omdat ik niet beschadigd wilde raken. Niet wetende dat de natuur mij nog twee weken liet wachten tot ons sterretje een sterretje werd. Met 11 weken brak de hel los en was het dan echt tijd o afscheid te nemen. Dag lief klein sterretje. 

De periode die volgde was een stressvolle periode. In mijn hoofd begon zich een kronkel te vormen en was ik opeens te veel bezig met eten, met als resultaat dat ik 15 kilo verloor. Gelukkig had ik vrij vlot door dat dit niet de manier was om met de leegte om te gaan. In maart gebeurde het helaas weer, dit was een vroege miskraam wat voelde als een menstruatie. Hier heb ik vrijwel geen last van gehad. Waarschijnlijk omdat ik op dat moment nog bezig was met het verlies van januari. Het heeft 6 maanden geduurd voordat ik weer goed zwanger was. Na 4 maanden kreeg ik een “preek” van een hele dierbare vriendin van mij, ze zag mij teveel bezig zijn met het zwanger raken en vertelde mij dat ik moest gaan genieten. Dankzij haar “preek” ging er een knop om. Ik begon weer te genieten, het WK kwam eraan en ik deed lekker waar ik zin in had. En je raad het al, op dat moment ging het goed.

Een heftige verdrietige periode, die mij laat zien hoe dankbaar ik ben voor Aron en voor het wondertje dat nu groeit. Zwanger raken en een kindje voldragen gaat niet altijd even makkelijk. Na mijn miskraam heb ik veel gehad aan het boek van Miriam van Kreij (hier kan je hem downloaden)

Ik heb dit artikel niet geschreven om aandacht te vragen, het is voor mij een stukje verwerking van een heftige periode.