Halverwege november besloten Robert en ik na lang praten om voor een broertje of zusje voor Aron te gaan. Een grote maar ook belangrijke keuze die ons leven ging (gaat) veranderen. Ik raakte snel zwanger, twee dagen (12 decemer ’13) voor Aron zijn derde verjaardag had ik een positieve test in mijn handen. We legden de test aan de kant en besloten ons eerst te focussen op Aron zijn verjaardag.
Na Aron zijn verjaardag maakte ik een afspraak bij de verloskundige en op 8 januari konden wij terecht voor de eerste echo. Ik was bloednerveus, een onderbuik gevoel vertelde mij namelijk dat het niet goed was. Volgens berekening was ik 9+4 week zwanger, althans dat was de berekening van de cyclus. Ik mocht vrijwel direct op de bank gaan liggen voor een inwendige echo. Al snel was te zien dat het niet goed was, er was geen kloppend hartje te zien. Alleen een vruchtzakje. Dit kon twee dingen betekenen, of ik was nog heel pril zwanger, of het was mis. We kregen een heleboel informatie, over miskramen, over een curettage en over het kleine beetje hoop die er nog was. We maakten een afspraak voor een week later, en liepen samen vol verdriet naar buiten.
Thuis gekomen vlogen ik in de armen van een vriendin die op Aron aan het passen was. Ik voelde me leeg, want ik wist wat komen ging. Ik wist dat het gelukkige zwangere gevoel voorbij was en ik binnenkort afscheid moest gaan nemen van ons sterretje. De rest van de week was zwaar, dwangmatige kijk acties op de wc (want ik had nog geen bloed gezien) en in stilte mijn verdriet weg denken. De mensen die er van af wisten hadden het beste met ons voor en hadden soms ook echt goed bedoelde adviezen. Maar op dat moment had ik niks aan; “De natuur doet dit met een reden, het kindje was niet goed”. Het is mijn kindje en daar hou je als moeder direct van zodra je weet dat je zwanger bent. Ik besloot afstand te nemen en de focus op mezelf en mijn gezin te leggen.
Een week later mochten we dus weer op controle komen, waar we kregen te horen wat wij eigenlijk wel al wisten. Het was tijd om afscheid te nemen en keuzes te maken. Al vrij vlot riep ik dat ik geen curettage wilde (achteraf heb ik hier spijt van), ik koos hiervoor omdat ik niet beschadigd wilde raken. Niet wetende dat de natuur mij nog twee weken liet wachten tot ons sterretje een sterretje werd. Met 11 weken brak de hel los en was het dan echt tijd o afscheid te nemen. Dag lief klein sterretje.
De periode die volgde was een stressvolle periode. In mijn hoofd begon zich een kronkel te vormen en was ik opeens te veel bezig met eten, met als resultaat dat ik 15 kilo verloor. Gelukkig had ik vrij vlot door dat dit niet de manier was om met de leegte om te gaan. In maart gebeurde het helaas weer, dit was een vroege miskraam wat voelde als een menstruatie. Hier heb ik vrijwel geen last van gehad. Waarschijnlijk omdat ik op dat moment nog bezig was met het verlies van januari. Het heeft 6 maanden geduurd voordat ik weer goed zwanger was. Na 4 maanden kreeg ik een “preek” van een hele dierbare vriendin van mij, ze zag mij teveel bezig zijn met het zwanger raken en vertelde mij dat ik moest gaan genieten. Dankzij haar “preek” ging er een knop om. Ik begon weer te genieten, het WK kwam eraan en ik deed lekker waar ik zin in had. En je raad het al, op dat moment ging het goed.
Een heftige verdrietige periode, die mij laat zien hoe dankbaar ik ben voor Aron en voor het wondertje dat nu groeit. Zwanger raken en een kindje voldragen gaat niet altijd even makkelijk. Na mijn miskraam heb ik veel gehad aan het boek van Miriam van Kreij.
Ik heb dit artikel niet geschreven om aandacht te vragen, het is voor mij een stukje verwerking van een heftige periode
Dankjewel mop! En ook voor de lieve woorden het afgelopen half jaar!
ik ga nu absoluut genieten van het mini mensje <3
En toen rolden er een paar tranen over mijn wangen..
Ik ken je alleen via internet, maar toch heb ik erg met je meegeleefd! Door een paar van jouw tweets ging er wat dagen bij mij, en ik vond het vreselijk voor je! Maar toen kwamen er vrolijkere tweets, en uiteindelijk het prachtige nieuws <3 Ik ben zo blij voor jullie drieën! Hopelijk heb je het ook door middel van deze blog een beetje kunnen verwerken en afsluiten, zodat je nu 100% kan gaan genieten. Ook al zal (en hoef) je het nooit te vergeten!
Mijn moeder heeft ook een miskraam gehad voor mijn jongste zusje en dat vond ik toen ook heel heftig omdat ik het ook echt gezien heb toen het gebeurde. Ik moest daar direct aan terugdenken toen ik een (toen niet gewenste) positieve test in handen had. En inderdaad, je voelt dan direct alles anders en al snel was het voor mij geen optie meer om het weg te laten halen, omdat ik niet kon accepteren dat mijn kindje geen echt kindje mocht worden. Ik moest er vanwege de situatie wel over nadenken en mijn vriend had natuurlijk ook een hele belangrijke mening. Ik ben nu zo blij dat ik naar mijn gevoel geluisterd heb. Ik hoop dat je zwangerschap nu 100% goed gaat en dat er geen nieuw sterretje bij komt. Knap dat je dit gedeeld hebt.
Wat heb je dit prachtig verwoord lieverd, je bent een ontzettend sterke en mooie mama. Denk goed aan jezelf, je hebt zo’n mooi gezinnetje en ik gun je het aller allerbeste <3 En weet dat je er nooit alleen voor staat!
Aandacht vragen…ben je maf! Mijn hele blog (en aankomend boek) schrijf ik onder andere voor de verwerking van het verlies van ons dochtertje (32 weken). Het is goed dit te delen. Ook kunnen andere veel halen uit zulke verhalen, steun, herkenning en begrip…net als dat jij steun uit een boek hebt gehad. goed dat je jezelf weer terug hebt gevonden! En alle liefs en geluk gewenst!
Mooi geschreven! Lijkt mij heel heftig om mee te maken, want idd zodra je zwanger bent, hou je van je kindje.
Ik wil me hier helemaal bij aansluiten!
Af en toe een tweetje heen en weer bij je verdrietige tweets, en nu gaat het gelukkig weer goed met jou/jullie :). Bijzonder hoe je meeleeft met iemand die je verder amper kent.
X
Met tranen in mijn ogen lees ik jouw verhaal…
Het lijkt mij verschrikkelijk om zoiets mee te maken..
Ik hoop dat jullie het nu een plaatsje kunnen geven en je vollop kan genieten van het wondertje dat nu in jou groeit…
Xxx
Knap dat je dit opschrijft en deelt. Ik hoop dat je de afgelopen, heftige periode hierdoor een plekje kan geven en dat je nu lekker kan genieten van jullie zwangerschap en natuurlijk van Aron! X
Je beschrijft een voor mij zo herkenbaar gevoel! Vanaf t moment dat je een positieve test in je handen hebt, voel je je al moeder. Als het dan mis gaat is dat een flinke klap. Je weet diep van binnen dat de natuur zijn werk doet, maar daar wil je op dat moment niks van weten. Het is jullie kleine wondertje, waar jullie al ziels veel van houden en wat ook al helemaal bij jullie toekomstbeeld past. Als je dat opeens abrupt wordt afgenomen, doet dat ontzettend veel pijn! Helaas is dit voor ons twee keer de waarheid geweest, maar gelukkig hebben we ook twee lieve mooie schatten op de wereld mogen zetten. En als ik ’s avonds de kinderen op bed leg, kijk ik ook altijd even naar de sterrenhemel. De twee sterretjes die het meeste stralen wens ik een goede nacht.
Je hebt je verhaal mooi beschreven en ik hoop dat je het een plaatsje kunt geven. Ik wens je een hele goede en fijne zwangerschap toe. Dikke knuffel!!
Wat mooi geschreven lieverd! Was ik die vd preek? Nee toch? Ik heb het vaak zat gezegd, maar echt willen preken nooit zo bedoelt 😉 Was echt zo’n nare periode, tussen de daadwerkelijke miskraam en de ontdekken 🙁 Je weet: ben dus ook extra blij voor jullie nu dat je elf wk voorbij bent!
Nee hoor van mijn vriendin die vandaag trouwt haha!
Dat laatste stukje Joyce, dat had je niet hoeven zeggen meis. Als iemand je beschuldigd van aandacht vragen lezen ze het toch lekker niet. Tis jouw blog meis en jouw leven en ik kan me goed voorstellen dat je daar verdrietig om bent en je moet het op je eigen manier een plekje weten te geven. Dikke knuffel meis, en veel geluk met het kleintje in je buik!
Ik hoop dat het schrijven hier je helpt bij het geven van een plaatsje van het verlies van het kindje dat er niet mocht zijn. Gefeliciteerd met je nieuwe zwangerschap. Hopelijk verloopt alles voorspoedig !
Heel mooi geschreven en oefff… wat een pijn moet dat doen. Geniet maar extra van je twee mooie kindjes die wel op deze wereld rondlopen en ik weet zeker dat je sterretje met jullie meekijkt!