Voordat ik moeder werd dacht ik wel eens na over de moeder ik die dacht te worden. Ik dacht na over opvoedmethodes die mij wel aanstonden, manieren van eten etc. Ik zag mezelf al helemaal als creatieve, cupcake bakkende en meest kalme moeder ooit. En toen werd ik moeder…
Het is heel leuk dat ik dat soort dingen allemaal voorafgaand al bedacht had. Zo dacht ik nooit borstvoeding te gaan geven, ik vond het maar iets vies. Dit heeft er denk ik ook wel mee te maken dat ik dit dacht voor mijn 18e en ik op mijn 18e moeder werd. Ik had mij eigenlijk nergens in verdiept en deed het met wat ik om mij heen zag en in de media zag. Toen ik moeder werd waren er nog geen tot weinig Nederlandse moeder blogs en had ik geen voorbeelden zoals wij die nu kennen. Thank god voor de verbetering van online media.
Toen ik eenmaal zwanger bleek veranderde er al een hele hoop. Het geen borstvoeding willen geven veranderde in wel borstvoeding geven. Maar toch zijn er ook voldoende dingen wel gegaan zoals ik die in gedachten had. Zo hoopte ik dat wij sa
men kind(eren) op de wereld konden zetten en konden opvoeden met goede normen en waarden. Met respect voor zichzelf en respect voor anderen. Ik wilde consequent zijn en voldoende tijd hebben voor de kinderen. Eigenlijk zag ik mezelf thuis bij mijn kinderen, maar dit liep anders.
Door dat Maxi als verrassing ons leven binnen vloog kon ik op dat moment niet besluiten om fulltime thuis te zijn of in ieder geval zoveel mogelijk. Ik volgde een studie 2 dagen per week en daarnaast liep ik nog 3 dagen per week stage. Oh en om het nog drukker te maken had ik ook een bijbaantje. Die tijd die ik wilde hebben voor onze maxi had ik niet en daar heb ik veel moeite mee gehad. Ik had een beeld in mijn hoofd en ik kon niet voldoen aan dat beeld. Hier heb ik ook hulp bij gehad om dit los te laten.
Een dochter!
En toen veranderde alles. Op 8 april 2015. Ik werd namelijk moeder van een dochter. En dit klopte bij mijn beeld ik ben een cupcake bakkende moeder, ik ben een moeder die theekransjes organiseert met haar kinderen. De moeder die elke woensdagmiddag mee gaat naar de balletschool om haar dochter te zien dansen. Oh en misschien ben ik dan ook nog wel van het die-hard soort.
Maar ik ben ook de moeder die samen met haar zoon pizza’s bakt en basketbal speelt. Want voetbal doen wij niet aan, daarbij willen wij alleen maar de scheidsrechter zijn. De moeder die in sloten springt, omdat ze net de overkant niet haalt.
En eigenlijk kan ik dit hele blog heel kort samenvatten. Ik ben niet de moeder geworden die ik dacht te worden. Ik ben de moeder geworden die haar kinderen volgt en ondersteunt tijdens hun ontdekkingsreis in deze wondere wereld.
Je bent een prachtige moeder die trots mag zijn op dr zelf…
Ik denk dat je van tevoren nooit kunt zeggen wat voor moeder je wordt. Ik was 15.5 bij de eerste. 23.5 bij de 2e en 28.5 bij de 3e. ik hoor van iedereen die me al kende toen ik 15.5 was inclusief de consultatiebureau verpleegkundige die bijna elke week langskwam in het begin bij de 1e dat ze alleen maar koffie dronk en meer niet als ze kwam. Moeder werd ik meteen vanaf de geboorte van mijn 1e bijna 26 jaar geleden nu. Het ging bij mij vanzelf, gelukkig wel. De middelste wordt 18 dit jaar en de jongste 13. Alles heeft n reden want toen ik jong was wilde ik met 35 pas mama worden, ik wilde eerst op de 1e hulp of in de operatie kamer werken. Ik ben alsnog verpleegkundige geworden. Heeft wel n beetje langer geduurt dan normaal maar ik heb het wel gedaan alleen niet gewerkt waar ik wilde. Maar ik heb er nu ook voldoening uitgehaald. Ik was op papier al 9 jaar ziek toen ik met mijn 35e de diagnose Secundaire Progressieve MS kreeg. Ongeneeslijk ziek dus. Alles heeft n reden. Dan had ik nu geen kinderen gehad. Daarom zijn ze al zo oud nu. Ik moet er niet aan denken nooit kinderen gehad te hebben. En kleintjes had ik nu niet aan gekund elke dag. Er zijn genoeg kleintjes om me heen. Dat vind ik ook heel erg fijn maar zelf had ik het nu niet meer gekund ook ’s nachts nog eruit etc. En nee ze zijn allemaal hetzelfde opgevoed. Nou ja jongens laat je wat vrijer heb ik gemerkt als ze ouder worden. Mijn dochter moest tot haar 16e om 21.00 thuis zijn. Dat was de 1e . Jeremy de 2e gaat al vanaf zijn 16e op stap. Mijn kinderen zijn allemaal fijne individuen geworden. En het is fijn om dat te horen van mensen die je nauwelijks kent.
Ik vraag me af waarom ik dit erop durf te zetten.
En wat ben je een prachtige moeder, waar de kindjes heel blij mee zijn. In sommige situaties kan je niet alles uit je dromen laten uitkomen. Maar wat heb je het goed gedaan, want door je studie/stage heb je weer dingen geleerd waardoor jij je kinderen kan laten zien, dat ze door moeten zetten ! Hoe dapper is dat, en hulp zoeken voor het niet kunnen laten uitkomen van je dromen, niks mis mee, ook weer zo een dappere stap! Je mag trots zijn op jezelf als mama!