Oktober is de maand van infantloss awareness en elk jaar brand ik op 15 oktober om 19:00 uur een kaarsje voor de baby’s en kinderen die niet meer bij ons zijn. Niet wetende dat er een moment zou komen waarop ik dit kaarsje voor mezelf en dierbare vriendinnen zou gaan aansteken. 

18 november 2013 had ik na de eerste ronde een positieve test in handen. We hadden getest een dag voor Aron zijn verjaardag en ik vond het mega spannend. Voor mijn gevoel kon iedereen al zien dat ik zwanger was en deed ik maar een ruim jurkje aan, jep echt waar. De eerste afspraak bij de verloskundige stond gepland op 8 januari en dat leek nog zover weg! Toen het eenmaal 8 januari was at een vriendin bij ons die ging oppassen op Aron wanneer wij naar de verloskundige gingen. Helaas kregen wij hier nieuws wat wij niet hoopten. Met een beetje hoop gingen wij naar huis om een week later nogmaals terug te komen voor een echo. Een week die wel een jaar leek te duren. Een week later mochten wij weer terug komen voor een echo en een andere vriendin ging oppassen. Het nieuws had wij wel verwacht ons kindje was niet meer levensvatbaar, maar mijn lichaam stootte het ook niet af. Ik kreeg twee opties. De eerste was wachten tot de miskraam begon en de tweede was een curettage in het ziekenhuis. Optie leek mij verschrikkelijk en ik wilde geen schade oplopen voor een eventuele volgende zwangerschap. Ik besloot de boel dus maar af te wachten. Niet wetende dat ik nog bijna 3 weken moest wachten tot mijn lichaam ons kindje uit stootte. De avond waarop het gebeurde was de meest intense avond die ik ooit heb mee gemaakt en ik heb volgens mij nog nooit zo hard gehuild als dat ik toen heb gedaan.

Deze miskraam heeft onwijs veel indruk op mij gemaakt. Ik verloor het pas met 11 weken en daardoor voelde het alsof ik al heel lang zwanger was. Gelukkig kreeg ik destijds hele goede hulp van de verloskundige, Robert en ook enkele vriendinnen. Helaas ben ik er ook vriendinnen door kwijt geraakt. Mensen die vonden dat ik bleef hangen in mijn miskraam en dit zeiden twee weken nadat ik mijn miskraam had gehad. Ik zag mijn leven al voor me met dit kindje en kon het echt niet hebben wanneer andere mensen groot nieuws deelden dat ze in verwachten waren.

En toen

En toen verloor ik mezelf. Ik had geen controle op het zwanger raken en na 2 miskramen had ik er ook geen hoop meer in. Ik dacht dat ik nooit meer zwanger zou raken en besloot mij te focussen op andere dingen; eten. Ik at minder waardoor ik veel afviel ook was hardlopen een goed maatje van me en binnen no-time was ik onwijs afgevallen. Dit was iets waar ik controle op had en dat was iets dat ik nodig had.

In mei ging ik met vriendinnen naar de bios en na de film werd ik hard toegesproken. Ik had dit nodig, want ik was mezelf niet meer en het enige waar ik het over had was zwanger raken. Een paar maanden later toen wij weer naar de bios gingen sloeg ik een alcoholisch drankje af waarbij ik vragende blikken kreeg. Ik kon eindelijk en voorzichtig vertellen dat ik weer zwanger was.

En toen kwam Sofie en werd ik onwijs angstig, tijdens de zwangerschap was ik bang haar kwijt te raken en toen ze net geboren was moest ik haar ook in de gaten houden. Ik wilde niet nogmaals iets verliezen waar ik al vanaf het eerste moment van ging houden.

En nu?

Nog regelmatig denk ik aan “Wat als….” helemaal als ik foto’s van kindjes voorbij zie komen die geboren zijn rond de uitgerekende datum. Maar het is goed zo, de miskramen horen bij mij. En als iemand er ooit naar vraag zal ik er eerlijk over zijn, want het was een hel. Maar het heeft mij uiteindelijk iets prachtigs gebracht, iemand die ik elke avond naar bed mag brengen en elke ochtend uit bed mag tillen.