Oktober is de maand van infantloss awareness en elk jaar brand ik op 15 oktober om 19:00 uur een kaarsje voor de baby’s en kinderen die niet meer bij ons zijn. Niet wetende dat er een moment zou komen waarop ik dit kaarsje voor mezelf en dierbare vriendinnen zou gaan aansteken.
18 november 2013 had ik na de eerste ronde een positieve test in handen. We hadden getest een dag voor Aron zijn verjaardag en ik vond het mega spannend. Voor mijn gevoel kon iedereen al zien dat ik zwanger was en deed ik maar een ruim jurkje aan, jep echt waar. De eerste afspraak bij de verloskundige stond gepland op 8 januari en dat leek nog zover weg! Toen het eenmaal 8 januari was at een vriendin bij ons die ging oppassen op Aron wanneer wij naar de verloskundige gingen. Helaas kregen wij hier nieuws wat wij niet hoopten. Met een beetje hoop gingen wij naar huis om een week later nogmaals terug te komen voor een echo. Een week die wel een jaar leek te duren. Een week later mochten wij weer terug komen voor een echo en een andere vriendin ging oppassen. Het nieuws had wij wel verwacht ons kindje was niet meer levensvatbaar, maar mijn lichaam stootte het ook niet af. Ik kreeg twee opties. De eerste was wachten tot de miskraam begon en de tweede was een curettage in het ziekenhuis. Optie leek mij verschrikkelijk en ik wilde geen schade oplopen voor een eventuele volgende zwangerschap. Ik besloot de boel dus maar af te wachten. Niet wetende dat ik nog bijna 3 weken moest wachten tot mijn lichaam ons kindje uit stootte. De avond waarop het gebeurde was de meest intense avond die ik ooit heb mee gemaakt en ik heb volgens mij nog nooit zo hard gehuild als dat ik toen heb gedaan.
Deze miskraam heeft onwijs veel indruk op mij gemaakt. Ik verloor het pas met 11 weken en daardoor voelde het alsof ik al heel lang zwanger was. Gelukkig kreeg ik destijds hele goede hulp van de verloskundige, Robert en ook enkele vriendinnen. Helaas ben ik er ook vriendinnen door kwijt geraakt. Mensen die vonden dat ik bleef hangen in mijn miskraam en dit zeiden twee weken nadat ik mijn miskraam had gehad. Ik zag mijn leven al voor me met dit kindje en kon het echt niet hebben wanneer andere mensen groot nieuws deelden dat ze in verwachten waren.
En toen
En toen verloor ik mezelf. Ik had geen controle op het zwanger raken en na 2 miskramen had ik er ook geen hoop meer in. Ik dacht dat ik nooit meer zwanger zou raken en besloot mij te focussen op andere dingen; eten. Ik at minder waardoor ik veel afviel ook was hardlopen een goed maatje van me en binnen no-time was ik onwijs afgevallen. Dit was iets waar ik controle op had en dat was iets dat ik nodig had.
In mei ging ik met vriendinnen naar de bios en na de film werd ik hard toegesproken. Ik had dit nodig, want ik was mezelf niet meer en het enige waar ik het over had was zwanger raken. Een paar maanden later toen wij weer naar de bios gingen sloeg ik een alcoholisch drankje af waarbij ik vragende blikken kreeg. Ik kon eindelijk en voorzichtig vertellen dat ik weer zwanger was.
En toen kwam Sofie en werd ik onwijs angstig, tijdens de zwangerschap was ik bang haar kwijt te raken en toen ze net geboren was moest ik haar ook in de gaten houden. Ik wilde niet nogmaals iets verliezen waar ik al vanaf het eerste moment van ging houden.
En nu?
Nog regelmatig denk ik aan “Wat als….” helemaal als ik foto’s van kindjes voorbij zie komen die geboren zijn rond de uitgerekende datum. Maar het is goed zo, de miskramen horen bij mij. En als iemand er ooit naar vraag zal ik er eerlijk over zijn, want het was een hel. Maar het heeft mij uiteindelijk iets prachtigs gebracht, iemand die ik elke avond naar bed mag brengen en elke ochtend uit bed mag tillen.
Debbie says
15/10/2016 at 7:44 pmIk zie de miskramen juist als iets wat er niet had kunnen zijn. Zieltjes die het niet zouden redden in het leven. Dus misschien goed dat de natuur zijn gang gaat. Maar verdrietig is het wel, je houd er al vanaf het eerste moment van. Maar raar dat jij maar 2 keuzes kreeg voor de miskraam, want er is ook een keuze om pillen te krijgen om het te laten opwekken.
admin says
15/10/2016 at 7:51 pmBen ik het absoluut mee eens. In het begin vlak na mijn miskraam kon ik die opmerking niet hebben. Maar nu zie ik het als een stukje hulp van moeder natuur 🙂 XX
Henny says
15/10/2016 at 7:52 pmMooi verwoord
Dikke knuf mama
GWEN says
15/10/2016 at 8:19 pmKnuffel! En dankje dat je er ook altijd voor mij was toen!
admin says
15/10/2016 at 8:26 pm<3 Alleen kun je het niet! Jij ook bedankt voor je lezend oog destijds <3
admin says
15/10/2016 at 8:27 pmkus xxx
Lotte says
15/10/2016 at 10:21 pmEen brok in mijn keel, een traan… en nog een… ik huil. Dit had mijn verhaal kunnen zijn en wat komt het weer even dichtbij nu! Ook ik denk nog vaak ‘Wat als…’, …dan was mijn lieve mannetje dat mij nu dagelijks toe lacht er niet geweest! En ik had hem voor geen goud willen missen…
Romy says
16/10/2016 at 12:08 amJeetje, wat heftig om te horen! Ik ben zelf nog niet met kinderen bezig, maar kan me goed voorstellen dat een miskraam ontzettend veel indruk op je maakt en ook het vertrouwen in je eigen lichaam een beetje schaadt. Gelukkig is jullie uiteindelijk wel een zwangerschap gegund en is kleine Sofie er nu. Maar de verloren kindjes vergeet je nooit!
Doenja says
16/10/2016 at 3:50 amZo ontzettend herkenbaar :'( Ook al is mijn dochtertje net 1 geworden, toch denk ik nog steeds veel aan shrimp. Het hele ‘wat als’. Ik vind het nog steeds lastig om erover te praten. Mijn lichaam wilde het ook niet afstoten en ik kreeg 3 opties (thuis afwachten, pillen of curettage). Ik koos voor pillen, wat een hel, nooit meer. Uiteindelijk 7 weken later alsnog een curettage omdat niet alles eruit was gekomen… Meis, het is allemaal zo naar maar gelukkig heb je nu Sofie ❤️
Cd says
16/10/2016 at 9:13 amMooi verwoord en jammer genoeg heel herkenbaar! Ik ben nu ontzettend dankbaar voor mijn 2 gezonde kindjes! Maar ik zal mijn sterretje nooit vergeten!
Fenna says
16/10/2016 at 12:17 pmJammer genoeg is het herkenbaar 🙁 begin dit jaar zagen ze bij de termijnecho geen kloppend hartje meer. Dat was al een week gestopt.. ik ben dezelfde week nog gecurreteerd. In mei bleek ik weer zwanger maar echt van mijn zwangerschap genieten kan ik helaas niet. Inmiddels alweer bijna 25 weken zwanger en uitgerekend in januari 🙂
Dit onderwerp lijkt wel een taboe te blijven terwijl je juist veel steun nodig hebt in die tijd <3
Jeanine says
17/10/2016 at 5:22 pmMooi geschreven, in het begin kon ik het ook echt niet hebben als mensen er zo luchtig over konden zeggen dat de natuur gewoon zijn gang was gegaan. Vreselijk. Maar nu een jaar na mijn miskramen heb ik er mee leren leven en inmiddels weer zwanger (28 weken) heel spannend maar heb er veel vertrouwen in! Mooi gebaar dat je ieder jaar een kaarsje brandt en mooi geschreven. Liefs
Sandra says
17/10/2016 at 8:36 pmWat naar dat je dit hebt mee moeten maken. Knap van je dat je erover schrijft en ik zie dat je nu kunt genieten van je twee prachtige kids! Topper! Liefs