Inmiddels is het alweer 4 weken geleden dat ons kleine Fleurtje ons gezin compleet heeft gemaakt. Op maandag 4 september begon het allemaal. Ik had ‘s ochtends Aron nog naar school gebracht samen met Robert en Sofie bij mijn ouders afgezet. Daarna hadden wij een afspraak bij de verloskundige en ik wilde dat Robert mee ging. De afspraak was helemaal goed en op de echo was een nog heel tevreden meisje te zijn. Heel fijn en geruststellend! Na de echo werd er nog een strippoging gedaan en ik kon alleen maar denken drie keer is scheepsrecht toch? Na de strippoging kreeg ik wederom direct weer wat buikpijn, maar ik ging er maar vanuit dat het deze keer ook niks ging doen. Nadat ik weer aangekleed was hadden wij nog even een gesprek met de verloskundige en kregen wij uitleg over hoe nu verder. De volgende stap was namelijk het ziekenhuis aangezien ik al ruim over de 41 weken was. De afspraak stond gepland voor de volgende dag. 

Robert ging weer aan het werk, maar ik wilde nog wel even een lekker broodje halen als lunch. Ik wilde van die ranzige broodjes van mora die je moet opwarmen in de magnetron haha. Robert zette mij thuis af en ik besloot op de bank te gaan liggen. Ik was begonnen met Call the midwife en keek dit de rest van de dag. Mijn buik rommelde wel een beetje, maar weeën waren het echt niet helaas. Op whatsapp was ik al lekker aan het klagen tegen Tamara en Robert dat ik helemaal geen zin had in naar het ziekenhuis te gaan. Na het werken haalde Robert de kinderen weg bij mijn ouders, want ze hoefden niet voor niks uit logeren, wie weet wat er die week nog ging gebeuren.

Ik merkte aan mezelf dat ik een ander gevoel had. Ik had geen eetlust en kreeg geen hap soep naar binnen. Ook zat ik een bubbel ik wilde niet veel contact met de buitenwereld. Lekker in mijn eigen bubbel zitten dus. ‘s Avonds was Robert lekker thuis en hingen we op de bank. Mijn buik was nog wel wat onrustig maar het waren duidelijk nog voorweeën. Toch wilde ik wel op bed gaan. Wij maakten ons klaar en tijdens het naar de wc gaan merkte ik dat ik wat bloed verloor. Zal het dan beginnen? Ik appte met Carmelina en Tamara en besloot lekker te gaan slapen. Ik wist natuurlijk niet hoe het allemaal zou gaan lopen. Ik viel gelukkig snel in slaap.

Maar dit bleek van korte duur! Na ongeveer een uurtje werd ik wakker van verschrikkelijke buikpijn alsof er iets ontplofte in mijn buik. Mijn eerste gedacht was k*t voorweeën, maar na wat draaien in bed had ik toch het idee dat het iets anders was. Ik had weeën! Ik wekte Robert (die net sliep) en zei tegen hem dat het leek alsof de bevalling was begonnen, maar dat er nog 8 minuten tussen zat dus hij kon nog wel even gaan slapen. Dat dacht ik tenminste haha! Ondertussen appte ik met Carmelina en Tamara. Tijdens het appen merkte ik dat de weeën al om de 5 minuten kwamen. Tijd om Robert wakker te  maken en de kinderen toch maar wel weg te laten gaan. Mijn ouders haalden de kinderen op en dat gaf mij direct rust. Tijdens het ophalen van de kinderen was ik naar de wc geweest en vanaf dat moment kwamen de weeën om de 2-3 minuten. Shit dacht ik toen gaat het nu al zo snel? Dan gaat het weer zo zwaar worden. Maar dit bleek niet zo te zijn.

Robert belde ondertussen de verloskundige en niet veel later stond ze er gelukkig al. Ik had ondertussen een fijn plekje gevonden in de woonkamer waar ik mijn weeën goed kon opvangen. Net als bij Sofie was het staand het beste te doen. Op een gegeven moment moest er toch gekeken worden hoeveel ontsluiting ik had en ik bleek toen al op  8 cm te zitten. Shit dit ging wel heel erg snel! En yes! Ze is er bijna!! De verloskundige ging snel de kraamzorg bellen en zorgde er daarna voor dat alles klaar kwam te staan zodat ik kon bevallen.

Toen ze alles klaar hadden staan was ik ook zover om te gaan liggen. Mijn vliezen waren nog steeds niet gebroken en na een tijdje (voelde heel lang, maar waren waarschijnlijk maar 10 minuten ofzo) besloot ik dat ze de vliezen mocht breken. Ik had namelijk niet het idee dat het vanzelf ging lukken en dat ik verder kwam. Na het breken van de vliezen ging het allemaal heel snel. Ik was mega boos op Robert op dat moment, omdat ik opeens wist hoe verrot het voelt om een kind eruit te persen. Ik heb er allerlei teksten uitgekraamd als in “Je laat alles maar weghalen, dit gebeurt nooit weer!”. En ook een klap in zijn gezicht hoorde bij het hele tafereel. Tja ik kon gewoon niet schakelen tussen alle emoties en hormonen die door mijn lijf heen gierden.

Het persen begon al vlot na het breken van de vliezen en ik had er geen zin meer in. Ik stopte met alles en werd heel erg eigenwijs (sorry!) Maar uiteindelijk luisterde ik naar de verloskundige en wist ik mezelf te herpakken. Ook kreeg ik het besef moment dat ze er bijna was toen ik haar hoofdje voelde. Ik geloofde namelijk niet dat het hoofdje al stond (tja hoe kon ik dat denken met die brandende pijn?). Ik voelde haar haartjes en wist dat ik er bijna was. Gelukkig was dit ook zo. Ik heb nog 2 of 3 keer geperst en toen werd er een prachtig meisje op mijn borst gelegd. Ze is er! Ondanks haar 41+4 weken is het een klein meisje van 3370 gram en heeft ze zelfs nog huidsmeer op haar rug. Soms denk ik wel eens dat ik misschien toch minder lang zwanger was. Ach dat zullen we nooit weten. Ik was in ieder geval blij dat ze er was.

Vlak na de bevalling komt de kraamzorg binnen lopen, die heeft helaas het moment gemist. Ik krijg ondertussen de prik voor de nageboorte en niet veel later komt ook dit eruit. Helemaal intact en nog een prima huisje voor ons meisje. Ook mochten wij voor het eerst haar naam uitspreken, welkom mooie, lieve Beau-Fleur! Terwijl ik lag te genieten van ons kleine meisje moest ik 2 kleine hechtingen. Ik was niet heel erg kapot ofzo, maar het was wel verstandig om dit even te doen. De verloskundige gaf aan dat het beter was geen verdoving te zetten, omdat het zo klein was dat het eigenlijk geen zin had. Oké.. Even op mijn tanden bijten dan maar.

Na de bevalling was het heel relaxt. Er werden wat schonen doeken onder mij en om mij heen gelegd en Fleur begon al snel te zoeken naar de borst. Zo bijzonder en fijn dat dit de eerste keer was waarbij ik geen moeite hoefde te doen om haar aan te leggen. Ze hapte direct aan en dronk heel rustig. Nadat Fleur klaar was  was het tijd voor haar om gewogen te worden en om kleertjes aan te krijgen. De verloskundige liet ook nog even zien hoe ze in mijn buik had gezetten, heel schattig, want ze ging direct op een teentje sabbelen zo lief!  Ik at ondertussen wat (Hoera voor beschuit met muisjes) en  dronk ondertussen een kop thee. Tijd om te gaan douchen.  Ondertussen werd mijn bed weer helemaal opgefrist en kon ik na het douchen in een fris bedje stappen.

Tussendoor had Robert al even onze ouders gebeld en had ik Carmelina en Tamara op de hoogte gebracht. Die wisten namelijk van mijn 8 cm af en wisten hierdoor dat het niet lang meer ging duren. De verloskundige was inmiddels alweer richting huis gegaan en de kraamzorg vertrok ook eerst. Aangezien wij toch gingen slapen kon ze beter later in de ochtend weer terug komen. Robert dook boven het bed in ik wilde ook een poging doen om te gaan slapen. Dit lukte mij niet, ik had echt te veel adrenaline. Om half 6 viel ik in slaap en om 6 uur moest ik weer voeden. Ondertussen werd de wereld ook wakker en had ik ook zin om met wat mensen te kletsen haha. Ondertussen ligt Fleur lekker bij mij.

Ook de kinderen zijn ondertussen wakker geworden voor dat Aron naar school gaat wil ik Aron nog voorstellen aan Fleur. Robert haalt de kinderen en mijn moeder op en het moment is zo magisch. Kriebels in mijn buik vanaf het moment dat ik de kinderen hoorde. Ik wilde het eigenlijk filmen, maar ik besloot het moment op te nemen en er van te genieten zoals het op dat moment was. Ze doken beide bovenop mij en Sofie wilde dolgraag bij mij in bed liggen. Ik was blij dat ik weinig pijn had en liet het voor dat moment even toe. Het was fijn dat er op dat moment niemand anders in huis was dan wij en mijn moeder. Ons gezin helemaal compleet, wat ben ik een gezegend mens! Robert bracht Aron naar school en mijn moeder en Sofie gingen ook nog even naar haar huis. Zo konden wij even rustig op starten.

Welkom Beau-Fleur – 05 september 2017 – 01.32 – 50 cm – 3370 gram