Door een vader-gastblogger…
Ik begrijp best dat de zwangerschap voor veel vrouwen één van de mooiste perioden is van het (aanstaande) moederschap. De gedachte alleen al dat er in je leven groeit, dat binnenin je kindje zit, moet ongelooflijk zijn. Iets waar ik als man en vader uiteraard alleen maar van kan dromen. Ik moet het doen met andere zaken, een ander soort herinneringen.
Het is voor mij allemaal al weer een lange tijd geleden; mijn dochters zijn inmiddels 21 en 23. Maar het eerste jaar van mijn meisjes zal ik niet snel vergeten. Al dat ongelooflijke geluk, maar ook die stress, iedere dag nieuwe dingen. En het mooie is: ik weet nog precies wat er (bijna) iedere dag is gebeurd die eerste 365 dagen. Niet omdat ik een onvoorstelbaar goed geheugen heb hoor. Nee, absoluut niet, zeker de laatste jaren ben ik soms vandaag al vergeten wat ik gisteren heb gegeten. Dat ik alles van het eerste levensjaar van mijn dochters nog tot in detail weet, is omdat ik voor beiden een dagelijks dagboekje heb bijgehouden met iedere dag een (klein) stukje tekst over wat er die dag het vermelden waard was.
Opa vertelt
In de geboortejaren van mijn oudste dochter (1995) was er nog geen sprake van mobieltjes waarmee je met het grootste gemak alles wat de kleine meemaakte op de gevoelige plaat kon vastleggen. We hadden natuurlijk wel camera’s, maar – opa vertelt – die waren nog met een fotorolletje die je, als deze vol was, moest inleveren bij de fotowinkel. Een tijdje later kon je dan de, meestal slechte, vaak totaal mislukte foto’s ophalen. Deze hebben we veelal nog wel, in insteekmappen in een multomap en dus helaas niet opgenomen in zo’n fraai fotoboek dat je tegenwoordig heel eenvoudig kunt laten afdrukken op hoge kwaliteit papier dat is samengebracht in een fraai boek. Ik weet zeker dat ik daar vandaag de dag optimaal gebruik van zou hebben gemaakt.
Wat we wel hadden? Ik weet niet meer hoe we er aankwamen, maar al ruim voor de geboorte lag er een baby-kalender te wachten waarin je voor de eerste 12 maanden voor iedere maand een pagina had met voor alle dagen van de maand een klein invulveld. En oh ja, er zat tevens een vel stickertjes bij met echte mijlpalen en andere belangrijke gebeurtenissen als ‘De hele nacht doorgeslapen’, ‘Op bezoek bij opa & oma’ en ‘De eerste keer kruipen’. En vol goede moed ben ik daar snel na de geboorte in begonnen met iedere dag een klein stukje te schrijven.
Priegelschrift
Iedere dag ging ik aan het eind van de dag heel even zitten om iets te noteren wat was opgevallen. En ja, af en toe werd het de volgende dag, eens in de zoveel tijd heb ik mijn vrouw aan het werk gezet, soms plakte ik een dag vol met één van de stickertjes en zo nu en dan gebruikte ik twee of drie dagen om echt belangrijke zaken wat uitgebreider te kunnen beschrijven. En dat altijd in een priegelschrift om maar zoveel mogelijk kwijt te kunnen in het kleine daghokje.
En ja, al heeft het mij best wel wat moeite gekost, uiteindelijk heb ik het een heel jaar volgehouden, 365 dagen van geboorte tot de eerste verjaardag: (bijna) iedere dag een wetenswaardigheid over mijn dochter. Geschreven in een vorm waarbij ik mijn dochter altijd aansprak en haar dus vertel wat er zich allemaal in haar nog zo’n prille leven afspeelde.
Eerlijk is eerlijk, na een jaar was ik blij dat het achter de rug was. Even geen verplichting steeds weer iets te verzinnen, even rust. Maar ik kon het bij de geboorte van mijn tweede dochter toch niet over m’n hart verkrijgen dit voor haar niet ook te doen. En dus ben ik weer aan de slag gegaan, 12 lange maanden lang. En met succes. Maar aan een derde kind zijn we maar niet meer begonnen ;-).
Uiteindelijk heb ik wel eer van m’n werk; beide meiden bekijken de kalender regelmatig en beschouwen het als een zeer waardevol document, een opmerkelijk dagboek van hun eerste levensjaar. En ook ik als vergeetachtige vader ben er blij mee, want dat eerste jaar van beiden ligt toch maar mooi vast voor de eeuwigheid.
