Carmelina | De zwangerschapstest

Omdat beginnen bij het begin wel zo leuk is dacht ik dat het een goed idee zou zijn eens te beginnen met hoe Joyce er achter kwam dat zij weer zwanger was. Vandaag dus een verhaaltje over het prille begin, want vanaf het moment dat zij het wist mocht ik mee genieten!

Joyce voelde haar al even niet zo lekker en besloot een test te halen. Ik wist dus dat er een foto zou komen met een positieve of een negatieve test. Nou mensen, je kon er niet omheen! Direct belde ik haar toch een beetje verrast maar super blij! “Jeeeeetje Joyce je bent gewoon zwanger”! Ik had een blij ei aan de telefoon. Nog vol ongeloof.

We hebben geloof ik een uurtje aan de telefoon gehangen samen en alleen maar herhaalt, je bent zwanger, je bent zwanger, je bent zwanger. Het was dus een onwijs boeiend gesprek. Zo een typisch vriendinnen gesprek.

Deze zwangerschap was bijzonder, dat wisten we beide. Bijzonder en spannend. Joyce heeft helaas een aantal jaar geleden een miskraam gehad. De dag dat ze een positieve test in handen had van die zwangerschap was dezelfde dag als nu. Als of het zo had moeten zijn. Ik ben een zweverig typje (volgens Joyce) en geloof niet in toeval. Joyce is altijd behoorlijk nuchter maar sprak die woorden ook uit.

Het maakte de eerste weken ook meteen spannend. We hebben veel contact gehad. Vooral de echo’s waren spannend. Ik wist niet dat je op 200km afstand van iemand de zenuwen van die persoon nog zo goed kon voelen. Ik voelde met haar mee. Gelukkig wist ik dat de eerste afspraak voor de echo een langere afspraak zou zijn want jeetje want kan de tijd langzaam gaan als je wacht op een verlossend berichtje, in dit geval een mooie foto van een klein mensje in de maak.

De tweede echo was misschien nog wel spannender. Joyce werd onzekerder omdat het termijn waarop het die andere keer mis was gegaan aanbrak en dan moest ze ook nog eens alleen. Wat is het rot dat je dan zover bij elkaar vandaan woont en elkaar niet kan steunen. Ook deze minuten duurde en duurde maar. Ook in Hoorn was het dus feest toen we een mooie foto door gestuurd kregen.

Vanaf dat moment merkte ik dat Joyce durfde te genieten, dat zij ondanks haar vreselijke kwaal, het overgeven de hele dag door begon te ontspannen. Dat zij nu ook hard op durfde te fantaseren over haar 3^e wonder. Dit was het moment waarop zij wereldkundig maakte weer in verwachting te zijn en het deelde op haar blog.

Liefs, Carmelina