Afgelopen maandag had Aron zijn eerste schooldag. Al een tijdje is hij hier erg aan toe maar maandag was het echt zover. Om 20 over 8 werden wij verwacht op school en wij besloten dan ook om op tijd uit bed te gaan zodat we ons niet hoefden te haasten.

Aron was niet zenuwachtig en had er veel zin in. Hij was nieuwsgierig en ging heel enthousiast naar binnen. Binnen gekomen ging hij direct opzoek naar het speelgoed en hij mocht zelf kiezen waarmee hij zou willen spelen. Op andere dagen is dit niet zo, maar hij mocht even vertrouwd worden met de klas. Eerst even bouwen met de blokken en daarna koos hij toch een tafel activiteit uit. Robert en ik besloten dat dat het goede moment was om richting huis te gaan. Een kus en een knuffel en Aron ging snel weer verder.

De hele ochtend ben ik in huis bezig geweest en bleef ik maar op de klok kijken. Ik was zo benieuwd hoe Aron zijn eerst ochtend gehad had. Om 12 uur mochten wij hem weer ophalen en was hij dolblij om ons weer te zien (en andersom natuurlijk ook). Hij begon direct met zijn verhalen en raakte niet uitgepraat. Even snel een broodje eten want hij kon niet wachten om weer terug te gaan.

‘S middags mocht hij weer terug en moest hij toch even weer schakelen. Ze begonnen deze keer namelijk in de kring met een boekje. Gelukkig ging het afscheid weer zonder moeite en keken wij thuis weer op de klok tot wij hem konden halen. Om kwart over 3 was hij vrij en was ons mannetje kapot. Hij is normaal een echte kletskont maar er kwam amper nog een woord uit, behalve dat hij zin had in eten haha!

Tijdens het eten kwamen de praatjes weer en kwamen wij tot de conclusie dat Aron een leuke eerste schooldag had gehad. Hopelijk wordt dag twee nog zo’n dag. Om kwart over 6 lag hij op bed en toen begon de onrustige avond. De spanning die hij zondag op maandag niet had, had hij nu wel. Hij wist nu wat er ging gebeuren en was onwijs onrustig. Veel huilen en opzoek naar geborgenheid.

Toen ik hem dinsdagochtend naar school bracht was het hem dan ook teveel. De vermoeidheid en spanning kwamen samen en ik liet een verdrietig mannetje achter op school. Het is zo onnatuurlijk om je kind ergens achter te laten terwijl hij verdrietig is. Want als moeder zijnde ben jij diegene die je kind hoort te troosten. Maar ik wist dat het goed was en dat hij waarschijnlijk al gestopt was met huilen voordat ik bij mijn fiets was. Bij mij liepen de tranen over mijn wangen. De hele ochtend was ik bezig met Aron en kon ik niet wachten tot het 12 uur was. Ik wist dat hij het allang vergeten was maar ik moest hem toch even weer vasthouden.

‘S middags ging hij ietwat vermoeid naar school maar had een super leuke middag. ‘S middags kwam er een meester invallen en dat vond Aron “VET COOL!”. haha! Toen hij thuis kwam was het lampje echt uit en hebben we samen alleen nog maar op de bank gelegen. Naar school gaan is vermoeiend. Ik ben onwijs trots op mijn kleine kleuter en geniet ontzettend van zijn verhalen. Op naar een nieuwe dag, vandaag is gelukkig een half dagje kunnen we vanmiddag bijtanken.