Op dit moment ben ik mij aan het voorbereiden op mijn derde bevalling, en tijdens deze voorbereiding wilde ik mijn bevallingsverhalen terug lezen. Ik kon de bevalling van Aron niet terug vinden en bedacht mij dat ik hem volgens mij nooit gedeeld heb. Ter voorbereiding voor mijn bevalling duik ik even ruim 6 jaren terug. 

Het begon allemaal op 13 december 2010 ik liep al een week overtijd en vond het stiekem best spannend worden. Het was ijskoud, er lag sneeuw en het had gevroren. Rond 16:00 uur kwam mijn moeder naar ons toe en samen met Robert moest ik naar de Albert Heijn om boodschappen te doen, mijn moeder had ook nog iets nodig dus ze ging met ons mee. Op de terug weg gleed Robert een klein beetje door met de auto en gleed tegen een stoeprand aan waardoor de auto even schokte. Ik denk nog steeds dat dit het zetje is geweest die ik nodig had haha!

Rond half 6 ‘s avonds voelde ik opeens iets nats langs mijn benen lopen en ik stond net op tijd naast ons vloerkleed. Een vloedgolf aan water gutste uit mij en het bleef maar gaan haha. Ik besloot om even op de wc te gaan zitten, want ik bleef droge kleding aan doen. Men ik wist niet dat ik zoveel vruchtwater had haha. Wij belden de verloskundige om aan te geven dat de vliezen gebruiken waren en rond 19:00 uur kwam ze langs om even te checken. Alles was nog rustig tot het moment dat de verloskundige de deur uitstapte. Mijn weeën begonnen en ze waren direct best heftig. Ik kon ze het beste opvangen op de wc.

Tussendoor besloten wij nog even te douchen om de pijn een beetje de baas te worden, maar dit was niet zo’n succes. Of het kwam door onwetendheid of niet ik kreeg werd geen baas over de weeën. Tegen 21:00 uur kwam de verloskundige weer checken en samen besloten wij dat het een goed idee was om richting het ziekenhuis te gaan. Ik had toen 2 cm ontsluiting, maar vanwege het weer en de gladde wegen wilde niemand risico’s nemen. Wij pakten snel de laatste dingen in en dronken beide nog een mok met chocolademelk. Goed voor de energie toch?

Tegen 22:00/22:30 kwamen wij aan in het ziekenhuis waar ik een kamer kreeg en waar wij echt heel goed verzorgd werden. Weer koos ik ervoor om op de wc te gaan zitten, omdat ik hier mijn weeën prettig kon opvangen. De verpleging was ons dan ook regelmatig kwijt, omdat ik op de wc zat haha! Op een gegeven moment was de verloskundige er weer en gaf ik aan dat ik het niet meer trok. Mijn weeën kwamen continu (weeënstorm) en ik wist niet meer waar ik het zoeken moest. Ik heb in mijn leven al zo vaak een ruggenprik gehad dat ik vroeg of ik er eentje kon krijgen. Dit was zeker mogelijk, want mijn ontsluiting schoot ook niet echt op. Ik weet niet meer op hoeveel cm ik toen zat, want daar was ik helemaal niet mee bezig haha. Uiteindelijk was er eindelijk een anesthesist die mij een ruggenprik kon geven. Het ging zoals ik gewend ben weer heel goed alleen was het ontspannen deze keer iets lastiger. Mijn weeën waren niet volledige weg, maar de heftige toppen waren eraf waardoor ik weer op kracht kon komen.

Tevens hielp de ruggenprik ook goed bij de vordering van mijn ontsluiting. Tegen 03:00 uur zat ik op 10 cm ontsluiting en mocht ik eindelijk gaan persen. Het moment waarop ik toch best wel nerveus werd, want nu mocht ik echt ons wonderkindje gaan ontmoeten. Het persen heb ik niet bewust gevoeld doordat ze vergeten waren de ruggeprik uit te zetten. Vlak voor de laatste pers weeën is hij weer aangezet alleen toen zette ze net een knip tja.. En waar normaal iemand een knip niet voelt heb ik hem wel gevoeld en volgens mij heb ik geschreeuwd als een speenvarken. Moet je eens nagaan dat iemand een schaar zet in je flamoes op één van de meest kwetsbare stukjes AUW!

Om 03:59 werd hij op mijn borst gelegd en mochten wij kennismaken met ons wonderkindje Aron! Man wat was ik trots, ons kindje! Het was druk op de afdeling waardoor wij lekker de tijd kregen om met Aron te kroelen voordat ze verder gingen. Volgens mij heeft Aron een uur bij mij gelegen voordat ik gehecht werd en mocht douchen. Ik vond het prima zo kon ik tenminste wennen aan het idee van ons eerste wonder kindje! Tegen 06:000 uur stonden onze ouders en zussen in het ziekenhuis wij wilden dat ze direct kennis kwamen maken. (dit heb ik bij Sofie niet gedaan en zal bij baby 3.0 ook niet gebeuren. Eerst zelf even rustig wennen aan ons kindje en de broer en zus laten kroelen).

Ik vond het een heftige bevalling, niet zozeer omdat ik hele erge dingen heb meegemaakt maar door de hele situatie eromheen.