Op het moment dat ik dit blog aan het schrijven ben, ben ik net een paar uren wakker en wederom zonder baby. Elke avond ga ik inmiddels naar bed met de hoop dat de baby nu echt gaat komen, maar ze heeft er nog geen zin in. Mijn lijf is er klaar mee, maar wanneer je al een aantal keren de bevestiging hebt gehad dat de baby het nog goed heeft vind je het ook wel prima dat ze nog veilig in je buik zit. Tenminste die gedachten houden mij goed op de been. Afgelopen woensdag tijdens de echo zag ik een heel tevreden meisje en dat gaf mij veel rust. Hoeveel pijn mijn lijf ook doet, hoeveel voorweeën ik ook heb ik kan er dan even weer tegen aan.
Nu ik de 41 weken heb gepasseerd weet ik dat het nog maximaal 7 dagen duurt en wat zijn 7 dagen nog? Dat stelt toch helemaal niks voor. Oké dat zeg ik nu heel makkelijk, maar eigenlijk voelt elke dag als een dag te lang voor mij, maar na twee mislukte strippogingen weet ik gewoon dat ik niks anders kan doen dan wachten. Aanstaande maandag moet ik weer naar de verloskundige en dan zal er een plan gemaakt worden, want veel langer ga ik het niet volhouden. Goede dagen zijn er eigenlijk voor mij niet meer bij en mijn lichaam doet steeds meer pijn.
Ik ben verder gegaan met typen wanneer ik 41+1 ben en vandaag heb ik eindelijk weer een goede dag. Vanochtend hebben wij met z’n viertjes heerlijk boodschappen gedaan en tijdens het boodschappen doen besloten wij het dorp even in te gaan om naar de markt te gaan die daar was. Het was heerlijk om buiten te zijn en ik kreeg er heel veel energie door. Hopelijk mag ik dit nog even volhouden, dan duren de dagen ook iets minder lang.
Maandag ochtend staat er weer een afspraak bij de verloskundige gepland. Dan gaan wij afspraken maken over inleiden etc, maar stiekem hoop ik dat ze voor die tijd nog ons leven verrijkt. Wel probeer ik mezelf voor te bereiden op het inleiden, zodat het een mindere domper gaat worden als het wel zo moet zijn. Ik had deze keer namelijk heel bewust gekozen voor een thuis bevalling, omdat de vorige keer de bevalling zo goed en snel ging. ik hoop die thuis bevalling nog mee te mogen maken en zo niet dan is het helaas niet anders en weet ik dat ik in het ziekenhuis ook in goede handen ben.
Nog even geduld! De gedachten dat ze volgende week sowieso bij ons is zorgt al voor veel motivatie om nog even door te bikkelen, ja bikkelen want zo voelt het echt momenteel.
Meis wat duurt het lang…ik hoop voor je dat je je thuis bevalling krijgt.