2016 hoogtepunt van: Karen

Langzamerhand sluipt het einde van het jaar erin en kan ik wel spreken dat 2016 er bijna op zit. Om het jaar in stijl af te sluiten wil ik graag hoogte punten delen van mede bloggers en van mijn lezers. Mijn blognaam is natuurlijk niet voor niks Joy From Joyce. Vandaag deelt Karen van Djelig.nl haar hoogtepunt van 2016. Een hele bijzonder die mij keer op keer weer kippenvel geeft. 

Op de een of andere manier had ik een soort voorgevoel dat we in de zomer ‘het beruchte’ telefoontje zouden krijgen dat we ons kindje mochten gaan ophalen, maar achteraf weet ik niet of dat nou echt een voorgevoel was, of gewoon het plaatje in mijn hoofd van hoe ik het oh zo graag wilde en waar ik naar verlangde. We hadden net een huis gekocht, we zouden een paar maanden gaan verbouwen en in dat nieuwe huis kon ik ook meteen het kamertje voor ons kindje gaan inrichten. In de huizen die we hiervoor huurden, vond ik dat niet de moeite.

Dus ja, als het huis af zou zijn, dan zou het telefoontje komen. Maar toen dat telefoontje ook daadwerkelijk kwam, 3 weken nadat we goed en wel in ons nieuwe huis woonden, kwam het toch onverwacht. Ik zag het nummer van het adoptiebureau en ik wist wat ze me zouden gaan vertellen, maar toch was ik verbaasd. ‘Er is een jongetje geboren en de biologische moeder heeft jullie uitgekozen om zijn ouders te worden’, zei S van het adoptiebureau.  Van de doodgewone maandag op de doodgewone dinsdag waren we opeens ouders.

Tweeënhalf week later landden we in de VS waar we de volgende dag onze zoon zouden gaan ontmoeten. Een dag later mochten we hem ontmoeten. Daar zaten we dan, met dat kleine prachtige wijze mannetje dat ons op een dag papa en mama zou gaan noemen. Opeens klopte alles en vielen alle stukjes op hun plaats. Dit was onze zoon.

Na een intens mooie en intieme periode in de VS kwamen we drie weken en een dag later met z’n drieën weer terug in Nederland. Trots konden we ons kindje waar we zo ontzettend veel van houden, kunnen laten zien aan onze familie en vrienden die met ons meegeleefd hadden en niet konden wachten om ons wondertje te bewonderen. Ik liep rond in ons nieuwe huis met een baby op mijn arm. Het kamertje dat ik met zo veel zorg had bedacht, had nu ook een bewoner. Alles klopte. Een nieuw huis, met een grote tuin en een waanzinnig heerlijk ventje met bolle wangen, een glimlach die iedereen betovert, een prachtige koppie, tien lange vingers en tenen, babyspek beentjes en armpjes, een intelligente blik en inmiddels begint ‘ie ook al wat te brabbelen. Ik denk dat het niet lang duurt voordat hij ons papa en mama gaat noemen. 

Volgende week een nieuwe mama die haar hoogtepunt deelt.