Elk jaar in januari ben ik een beetje emotioneel labiel. Ik kan overal om huilen en prijs mezelf onwijs gelukkig. Dit alles heeft een reden. Twee jaren geleden veranderde ons leven en mijn kijk op het hele zwanger zijn. Ik ben namelijk 1 op 4, ik ben die ene van de vier vrouwen die een miskraam heeft gehad. Niet één, maar twee. En op dagen zoals deze, op de dag van vandaag ben ik stilletjes in rouw. 

1 op de 4 vrouwen krijgt een miskraam. Tot een paar jaren geleden wist ik niet dat dit zovaak gebeurde. Want wees eens eerlijk: niemand praat er graag over. En dat is logisch, want een kindje verliezen hoe groot of oud het ook is is gewoon kut. Zodra je zwanger bent hou je van de baby in je buik, en als je daar dan opeens afscheid van moet nemen is dat lastig.

Iedereen verwerkt het anders

Ik ben iemand die emotioneel lang in bepaalde dingen kan blijven hangen. Ik vind het moeilijk om bepaalde situaties en momenten los te laten en kan daar uit het niets opeens verdrietig om zijn. Daarintegen zijn er andere meiden die het meemaken, loslaten en weer door gaan. Ik ben dan ook wel eens bang dat ik mij aanstel en dat mij gevoelens en verdrietige momenten er niet mogen zijn. Maar eigenlijk is dit onzin. Iedereen verwerkt een heftige gebeurtenis op een ander manier.

Niet achteruit, maar vooruit

Maar ik wil verder, ik wil niet meer achteruit kijken ik wil vooruit. En in plaats van verdrietig zijn ben ik vandaag dankbaar. Dankbaar voor mijn twee kinderen die er zijn, die ik kan vasthouden. Die mijn dag elke keer weer opfleuren met hun aanwezigheid, hun streken en hun mooie gelach.

Mijn miskramen zullen altijd een onderdeel van mij blijven. Dit doordat het heel impact heeft gehad op mijn leven. Toch wil ik niet meer terug kijken, maar vooruit kijken en genieten en dankbaar zijn voor wat ik heb en niet voor wat ik niet heb.